بررسی غلظت فلزات سنگین در بافت عضله میگوی پاسفید (Litopenaeus vannamei)

آبزیان از مهم ترین منابع غذایی انسان اند، اما هم زمان فلزات سنگین واردشده به اکوسیستم های آبی را در بافت ها و اندام های خود جمع و در جریان چرخه های زیستی به سطوح غذایی بالاتر و درنهایت انسان منتقل می کنند. میگوها دسته ای از آبزیان خوراکی اند که با توجه به کفزی بودنشان میزان بسیاری عناصر سنگین را از آب دریافت می کنند. از این رو، در پژوهش حاضر غلظت فلزات سنگین کادمیم، نیکل، مس و روی در گونه میگوی پاسفید (Litopenaeusvannamei) بررسی می شود. نمونه ها به صورت تصادفی از بازار تهران خریداری شد. این نمونه ها صید استخرهای پرورشی در سواحل استان های خوزستان و بوشهر بود. در ابتدا طول، وزن و جنسیت آن ها تعیین شد. سپس بافت عضله، به روش هضم تر، هضم شد و داده های مربوط به غلظت فلزات با استفاده از دستگاه جذب اتمی به دست آمد. نتایج آنالیز آماری داده ها نشان داد که بین غلظت فلزات با متغیرهای ریختی، هم چنین با یکدیگر هم بستگی وجود ندارد. هم چنین دو جنسیت از نظر غلظت فلزات اختلاف معنا داری نداشتند (مگر درباره فلز کادمیم که نرها بیشتر از ماده ها جذب کرده بودند). بین غلظت فلزات با یکدیگر اختلاف معنا داری مشاهده شد (درباره فلز روی این اختلاف معنا دار نبود). الگوی تجمع فلزات نیز به صورت زیر بود: روی> مس> نیکل> کادمیم. مقایسه غلظت فلزات با مقادیر استاندارد نشان داد که غلظت فلزات نیکل، مس و روی کمتر از استانداردهای FDA، WHO، NHMRC و MAFF است، اما درباره فلز کادمیم غلظت بیش از استانداردها بود.