اسطوره در شعر شعرای تموزی معاصر عرب

این مقاله میزان تاثیر اسطوره و بن مایه های آن را در اشعار سه شاعر معاصر عرب: بدرشاکر سیاب، ادونیس، و عبدالوهاب بیاتی بررسی می کند. اطلاق نام شاعران تموزی برآن ها، به واسطه کثرت استفاده از اساطیر، به ویژه اسطوره ی «تموز» است. این شاعران بر اثر تحولات موجود در جامعه عرب آن روزگار و استعمارگری دول اروپایی و در نتیجه احساس غربت و پوچی و فرار از واقعیت به دنیای تازه در دامان میراث کهن پناه می برند. در این پژوهش کوشش شده تا اسطوره ی تموزدر اشعار این سه شاعر بررسی و موارد دلالت های مشترک آن ها استخراج شود و اندیشه های مشابه آن ها در به کارگیری این پدیده تبیین گردد. نتیجه ی پژوهش نشان می دهد که تموز در اشعار این شعرا نماد باروری و زندگی و موید اشتراکات قابل توجه درتجارب فردی و اجتماعی و سیاسی ایشان است. این شعرا دریافته بودند که زندگی عرب به علت ستمگری حکومت، پویایی خود را از دست داده و به سوی خشک سالی و قحطی پیش می رفت. بنابراین از تموز «اسطوره حاصل خیزی» می خواهند تا زندگی تازه ای را برای آنان بیافریند.