بررسی ارتباط پلی مورفیسم 1518108 rsژن اینترلوکین 20 و احتمال ابتلاء به هپاتیت B مزمن

زمینه و هدف. نتیجه عفونت با ویروس هپاتیت B (HBV) در افراد مختلف متفاوت است. به نظر می رسد که آسیب های کبدی در عفونت مزمن هپاتیت B بیشتر به دلیل تلاش پاسخ ایمنی میزبان جهت کنترل عفونت می باشد. مطالعات مختلف شواهدی مبنی بر ارتباط بین پلی مورفیسم های تک نوکلئوتیدی ژن های اینترلوکین و استعداد ابتلاء به بیماری های عفونی را ارائه نموده اند. هدف از این مطالعه بررسی پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی (1518108rs) ژن اینترلوکین 20 از نظر فراوانی ژنوتیپی و آللی و ارتباط آن با نتیجه عفونت هپاتیت B می باشد.
پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی موقعیت 1518108 rsژن اینترلوکین 20 در افراد مبتلا به عفونت مزمن هپاتیت B و افراد سالم به عنوان گروه شاهد بررسی گردید. از 134 بیمار هپاتیت B که آزمون الایزای آنها مثبت شده بود به همراه 119 نفر شاهد سالم، نمونه خون جمع آوری شد. با استفاده از روش PCR-RFLP و مطالعه موردی- شاهدی، پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی مورد نظر برای تفاوت در فراوانی آللی و ژنوتیپی مورد بررسی قرار گرفت.
ژنوتیپ CT با درصد بالاتری در گروه افراد مبتلا به عفونت مزمن هپاتیت B مشاهده شد. با این حال این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود (856/0P=). فراوانی ژنوتیپی و آللی در هر 2 گروه بررسی و مقایسه شد و تفاوت معنی داری در فراوانی پلی مرفیسم 1518108 rsژن اینترلوکین20 در بین گروه بیماران مزمن و شاهد سالم نه در سطح ژنوتیپ (827/0P=) و نه در سطح آللی یافت نشد (784/0P=).
نتایج حاکی از عدم همبستگی بین پلی مورفیسم 1518108 rsژن اینترلوکین 20 و عفونت با HBV و یا پیشرفت بیماری به سمت مزمن شدن می باشد و این که این پلی مورفیسم را نمی توان به عنوان یک عامل ژنتیکی مرتبط با نتیجه عفونت با HBV در نظر گرفت. به نظر می رسد فاکتورهای ژنتیکی دیگری غیر از اینترلوکین 20 یا پلی مرفیسم های دیگر این ژن، در فرآیند پاک سازی و جلوگیری از عفونت مزمن هپاتیت B نقش دارند.