بررسی بازسازی روستای نای بند استان خراسان جنوبی

یکی از مسائل کالبدی سکونتگاه های روستایی ضعف بناهای مسکونی در برابر بلایای طبیعی است. با وقوع سوانح در روستاها، بنا به شواهد بسیار، اغلب خانه های روستایی تخریب می شود و بسیاری از منابع ملی و گاه سرمایه های انسانی کشور از بین می رود. در اغلب برنامه های بازسازی پس از سانحه، سیاست جابه جایی کل یا بخشی از سکونتگاه، به مثابه ی راه حلی مناسب از نظر فنی، برای کاهش خطر و ایمنی از پدیده هایی چون زلزله، سیل و رانش زمین، مورد توجه قرار می گیرد. طرح جابه جایی روستای نای بند استان خراسان جنوبی، با صرف هزینه های کلان اجتماعی و اقتصادی، به دلایل مختلف تا کنون ناتمام رها شده و در مواردی که مسکن در روستای جدید به اتمام رسیده نیز مورد استقبال روستاییان قرار نگرفته است. این پژوهش در پی بررسی بازسازی روستای نای بند استان خراسان جنوبی و علل استقبال نکردن روستاییان از سکونتگاه جدید روستای نای بند است. فرضیه های این پژوهش عبارتند از نامطلوب بودن طراحی روستای جدید، مشارکت نکردن روستاییان در فرایند جابه جایی روستا و مکان یابی نادرست روستای جدید. برای تحلیل داده های حاصل از پرسش نامه از آزمون های تحلیل عاملی و ضریب همبستگی استفاده شده است. نتایج پژوهش تاییدکننده ی فرضیه هاست؛ چنانکه مهم ترین عوامل استقبال نکردن روستاییان از روستای جدید، نامناسب بودن مکان جدید از نظر مخاطرات طبیعی همچون سیل، از بین رفتن دید و منظر و حس تعلق به روستای قدیم شناخته شد.