شناسایی گونه های غالب قارچ ریشه های آربوسکولار تعدادی از درختان جنگلی منطقه کیاسر

همزیستی قارچ ریشه های آربوسکولار وزیکولار سبب بهبود رشد و نمو گیاهان به وسیله افزایش میزان جذب عناصر و همچنین بهبود رابطه آبی گیاهان و حفاظت از آنان در برابر بیمارگرها می گردد. نمونه برداری در بهار 1390 از منطقه جنگلی کیاسر در بخش شمالی شهرستان دامغان استان سمنان که دارای تنوع گونه های گیاهی فراوان است صورت گرفت. تعداد 56 نمونه خاک مرکب از این منطقه جمع آوری گردید. بر این اساس، 14 گونه گیاهی از درختان این منطقه بررسی شدند و همچنین درصد فراوانی نسبی، درصد تراکم قارچ-ریشه، درصد فراوانی قارچ-ریشه، غنای گونه ای و شاخص یکنواختی آنها محاسبه گردید. بیشترین میانگین جمعیت اسپوری مربوط به درخت سپیدار با میانگین 35/1382 اسپور در 300 گرم نمونه خاک تحت بررسی بود و پس از آن به ترتیب درختان توسکای قشلاقی با میانگین 69/1372، گوجه سبز (آلو) با میانگین 31/1354 و راش با میانگین 35/1338 قرار داشتند. بیشترین میزان فراوانی قارچ-ریشه ای (%F) و میانگین تراکم قارچ-ریشه ای (%M) مربوط به گوجه سبز به ترتیب 35/66 و 79/46 درصد به دست آمد؛ درحالی که نارون کمترین میزان فراوانی قارچ-ریشه ای و میزان تراکم قارچ-ریشه ای با میزان به ترتیب 69/37 و 63/58 درصد را نشان داد.