ارزیابی کلینیکی و پاراکلینیکی بیماران تحت درمان ارتودنسی ثابت

پلاک های باکتریایی، مهم ترین عوامل اتیولوژیکی عفونت های لثه ای (پریودنتال) می باشند. ورود دستگاه ارتودنسی (براکت، بند و سیم) به حفره دهانی تجمع میکروارگانیسم ها و توسعه بیوفیلم ها را تسهیل نموده و بیماری های پریودنتال مهم ترین مشکلات پزشکان و این دسته از بیماران می باشند. شناخت عوامل اتیولوژیکی جهت انجام اقدامات پیشگیرانه و درمان این ضایعات، حائز اهمیت است و مطالعه حاضر با هدف ارزیابی کلینیکی و میکروبی عفونت های لثه ای بیماران تحت درمان ارتودنسی ثابت صورت گرفت.
با مراجعه به سه کلینیک دندانپزشکی استان البرز، 65 بیمار تحت درمان ارتودنسی ثابت انتخاب شدند و در ماه سوم و دوازدهم درمان پس از ارزیابی پارامترهای کلینیکی شامل شاخص لثه ای، خونریزی لثه و عمق پاکت، نمونه گیری میکروبی از پلاک های زیر لثه ای بیماران صورت پذیرفت. استخراج DNA نمونه ها با استفاده از کیت انجام و شناسایی همزمان Aggrigatibacter actinomycetemcomitans و Porphyromans gingivalis توسط تکنیک Multiplex PCR بر اساس ژن S rRNA16 صورت گرفت.
بررسی های مولکولی عدم حضور Aggrigatibacter actinomycetemcomitans را نشان داد و تغییرات گذرای فراوانی Porphyromans gingivalis در نمونه پلاک های زیرلثه ای بیماران را تائید نمود (در ماه سوم درمان) 41/ 0±1/ 20 درصد و (در ماه 12 درمان) 16/ 0±7/ 2 درصد، (02/ 0=P)، همچنین ارزیابی های کلینیکی بروز تظاهرات ژنژیویت با درجه متوسط و ثبات این ضایعه التهابی را تا انتهای درمان در این بیماران ثابت کرد.
پژوهش حاضر عدم تاثیر Porphyromans gingivalis و Aggrigatibacter actinomycetemcomitans را در افزایش ژنژیویت مزمن در بیماران تحت درمان ارتودنسی ثابت، اثبات نمود و نشان داد این درمان طولانی مدت بیماران را مستعد پریودنتیت نمی نماید.