مجله طب جنوب
سال هجدهم شماره 2 (خرداد و تیر 1394)

با توجه به شیوع روزافزون بیماری دیابت تا جایی که حدود 6 درصد جمعیت بالغ دنیا را به خود درگیر کرده است و اهمیت پیشگیری و کنترل این بیماری، نیاز به شیرین کننده های کم کالری و البته طبیعی بیش از پیش احساس می شود. مطالعات اخیر نشان داده اند که هورمون هایی نظیر واسپین و پروتئین شبه آنژیوپویتین نوع 3 (Angiopoietin-like Protein3، ANGPTL) با دیابت در ارتباط می باشند. هدف این مطالعه بررسی تاثیر گیاه استویا (Stevia rebaudiana) که به عنوان گیاهی که قند حاصل از آن به عنوان قند کم کالری معرفی شده است، بر میزان سرمی هورمون های واسپین و پروتئین شبه آنژیوپویتین -3 در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوسین می باشد.
این مطالعه از نوع مورد شاهد می باشد که بر روی 40 سر موش نر ویستار در محدوده وزنی 250-180 گرم انجام گردید. موش ها به 5 گروه 8 تایی تحت عنوان گروه های اول، دوم، سوم، چهارم و پنجم تقسیم شدند. به گروهای دوم تا پنجم داروی استرپتوزوسین با دوز 60 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت درون وریدی تزریق گردید. بعد از 5 روز رت هایی که گلوکز آن ها بالای 300 میلی گرم بر دسی لیتر بود به عنوان دیابتی در نظر گرفته شدند. گروه اول به عنوان کنترل بکر، گروه دوم به عنوان کنترل دیابتی و گروه های سوم تا پنجم تحت گروه های تیمار به ترتیب مقادیر 250، 500 و 750 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن عصاره به صورت گاواژ به مدت سی روز دریافت داشتند. از همه گروه ها در روز سی ام خونگیری به عمل آمد و نمونه های سرمی حاصل از خونگیری جهت اندازه گیری پارامترهای مختلف شامل واسپین، پروتئین شبه آنژیوپویتین - 3، تری گلیسیرید، کلسترول، HDL، گلوکز، انسولین و آنزیم آلکالین فسفاتاز استفاده گردید. جهت مطالعه بافتی بیوپسی از پانکراس و کبد صورت گرفت. نتایج حاصل از گروه های تیمار و کنترل توسط نرم افزار SPSS ویرایش 17 مورد ارزیابی قرار می گیرد و (05/ 0>P) به عنوان معنی دار تلقی می شود.
میانگین سطح سرمی آنزیم الکالین فسفاتاز، شاخص مقاومت انسولینی، میزان گلوکز و تری گلیسیرید سرم در گروه های دریافت کننده عصاره به مقدار 250 و 500 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن کاهش معناداری در مقایسه با گروه کنترل دیابتی داشت (05 /0>P). اما میزان انسولین، شاخص عملکرد سلول های بتا، واسپین، پروتئین شبه آنژیوپویتین -3 و وزن موش ها در تمام گروه های تیمار تفاوت معنی داری با گروه کنترل دیابتی نداشت. متعاقب دوزهای مختلف عصاره گیاه استویا تغییر خاصی در بافت پانکراس و کبد حاصل نشد.
مصرف خوراکی عصاره استویا از طریق کاهش میزان سرمی گلوکز، مقاومت انسولینی و تری گلیسیرید قادر است در کاهش قند و چربی خون موثر باشد و از جنبه دیگر با کاهش مقادیر آنزیم الکالین فسفاتاز می تواند اثر محافظتی بر بافت کبد داشته باشد. نکته حائز اهمیت این است که جوانب احتیاط در دوز مصرفی این گیاه بایستی مد نظر قرار بگیرد.

دیابت، خطر ابتلای سیستم اعصاب مرکزی (CNS) به اختلالاتی مانند سکته مغزی، تشنج، زوال عقل و اختلال شناختی را افزایش می دهد. بربرین، آلکالوئیدی طبیعی با ساختار ایزوکینولین است که اثر بخشی آن بر اختلالات نورودژنراتیو در مطالعات اخیر گزارش شده است. همچنین ثابت شده است، آستروسیت ها برای عملکرد طبیعی CNS حیاتی می باشند و تغییر در عملکرد آن ها متعاقب دیابت در ایجاد اختلالات شناختی ناشی از دیابت نقش دارد. اغلب اختلالات متابولیکی و اکسیداتیو منجر به تغییرات سریع در سلول های گلیال می شود و شاخص این تغییر افزایش تولید پروتئین اسیدی رشته ای گلیالی (GFAP=glial fibrillary acidic protein) به عنوان یک نشانگر آستروسیتی می باشد. لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر بربرین در تنظیم آستروسیت های GFAP+ ناحیه هیپوکمپ موش های صحرایی دیابتی طراحی گردید.
گروه های تجربی در این مطالعه شامل کنترل، کنترل تیمار شده با بربرین (100 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن روزانه، به مدت 8 هفته)، دیابتی و دیابتی تیمار شده با بربرین (100 و 50 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن روزانه، به مدت 8 هفته) بودند. اثر بربرین بر واکنش گلیال هیپوکامپ موش های دیابتی با آزمون ایمونوهیستوشیمی GFAP ارزیابی گردید در پایان نتایج با نرم افزار آماری 5 Prism و آزمون های One Way ANOVA و Tukey تجزیه و تحلیل شدند.
هشت هفته پس از القای دیابت، افزایش معنی دار آستروسیت های GFAP+ در ناحیه هیپوکمپ موش های دیابتی، نسبت به گروه کنترل مشاهده شد. همچنین تجویز طولانی مدت با بربرین (100، 50 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن روزانه به مدت 8 هفته) سبب مهار افزایش آستروسیت های GFAP+ در مغز موش های دیابتی گردید.
پژوهش حاضر نشان می دهد که درمان با بربرین به طور معنی داری منجر به کاهش آستروسیت های GFAP+ در هیپوکامپ موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین گردید.

نانونقره یکی از پرکاربردترین نانومواد به کار رفته در محصولات مصرفی می باشد. با این حال سمیت پوستی این نانوذرات بر روی سلامتی انسان کمتر مورد توجه قرار گرفته است. این مطالعه به منظور بررسی اثر جذب پوستی نانوذرات نقره بر روی پارامترهای عملکردی کلیه صورت گرفته است.
در این مطالعه تجربی، 40 سر موش نر نژاد BALB/c به طور تصادفی به 4 گروه 10تایی (گروه نانو نقره، کنترل مثبت، کنترل کاذب و کنترل منفی) تقسیم شدند. پس از بیهوشی عمومی و تراشیدن پشت همه حیوانات در نزدیکی ستون فقرات، سطح بانداژ در گروه نانونقره با 50 میکرولیتر محلول نانونقره (100 میکروگرم بر میلی لیتر)، در گروه کنترل مثبت به همان میزان محلول نیترات نقره (100 میکروگرم بر میلی لیتر) و در گروه کنترل کاذب به همان میزان آب مقطر تیمار شد، سپس بانداژها در سطح پوست ثابت شدند، اما گروه کنترل منفی بدون تیمار و بانداژ بود. بعد از 3 و 7 روز، بانداژها را باز کرده و سطح سرمی کراتینین و نیتروژن اوره خون (BUN) اندازه گیری شد.
در روزهای سوم و هفتم، در گروه نانونقره، کراتینین تغییر معنی داری نشان نداد (05/0p>)، اما سطح BUN افزایش معنی داری در مقایسه با سایر گروه ها نشان داد (05/ 0>p). به علاوه تغییر معنی داری در پارامترهای عملکردی کلیه در روز هفتم در مقایسه با روز سوم وجود نداشت (p>0.05).
در این مطالعه افزایش معنی دار BUN در گروه نانونقره می تواند نشانگر اختلال در عملکرد کلیه باشد، بنابراین جذب پوستی نانونقره می تواند اثرات سمی بر روی عملکرد کلیه داشته باشد.

غده تیروئید یکی از بزرگ ترین غدد بدن است که ترشح کننده ی هورمون های تیروکسین (T4) و تری یدوتیرونین (T3) می باشد. این دو هورمون اثر عمیقی بر متابولیسم دارند، بنابراین کار برروی تیروئید از جایگاه بالایی برخوردار است. هدف از این مطالعه بررسی اثرعصاره ریشه ی گیاه زرشک بر میزان هورمون های تیروئیدی در موش های دریافت کننده رژیم غذایی پر کلسترول است.
در این مطالعه 40 سر موش صحرایی نژاد ویستار نر در 5 گروه (8=n) انتخاب شدند، گروه کنترل بکر با رژیم غذایی عادی، گروه کنترل دریافت کننده غذای پر کلسترول با رژیم غذای چرب روزانه 2/ 0 میلی لیتر (نرمال سالین) و گروه های تجربی موش های دریافت کننده رژیم غذایی پر کلسترول که به ترتیب دریافت کننده عصاره هیدروالکلی ریشه گیاه زرشک با دوز حداکثری 300، متوسط 150 و حداقل میلی گرم/کیلوگرم 75 (درون صفاقی) می باشند. بعد از پایان این دوره (21روزه)، جهت بررسی هورمون های تیروئیدی خونگیری انجام شد و اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 5/ 11 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج آزمون های آماری در گروه های دریافت کننده عصاره نشان دهنده میزان افزایش هورمون های تیروئیدی (T3 و T4) می باشد. (TSH) در گروه های دریافت کننده عصاره تغییرات معنی داری را نشان نداد (05/ 0>P).
افزایش سطوح T3 و T4 و عدم تاثیر آن ها بر میزانTSH در گروه های تجربی دریافت کننده عصاره، نشانگر هیپرتیروکسینمی یوتیروئیدی است.

سندرم های تالاسمی شایع ترین بیماری های ژنتیکی بوده که با ترانسفیوژن های مکرر خون و تجمع آهن بدن در ارتباط می باشند. عوارض قلبی مهم ترین علت مرگ ومیر بیماران تالاسمی است. عوارض قلبی با مصرف داروهای شلاتور آهن کاهش می یابد. در این مطالعه، داروهای شلاتور آهن از نظر اثر، عوارض و پذیرش از سوی بیماران تالاسمیک مورد بررسی قرار گرفتند.
در این مطالعه ی آینده نگر (کوهورت)، تمام بیماران تحت درمان مرکز تالاسمی بر اساس نوع داروی شلاتور کننده ی مصرفی شان به 5 گروه تقسیم شدند که شامل گروه های دسفرال، اسورال، دفریپرون، Exjad، دسفرال+دفریپرون بودند. فریتین سرم در ابتدای مطالعه و 6 ماه بعد با روش الیزا و درصد (عملکرد قلبی) با روش اکوکاردیوگرافی در ابتدای مطالعه و سپس 2±8 ماه بعد اندازه گیری و ثبت شد. سپس داده ها توسط نرم افزار SPSS ویرایش 18 و آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میزان فریتین در تمام گروه ها به جز گروه دفریپرون کاهش یافت، اما فقط در گروه دسفرال این کاهش معنادار بود (از 2356 میلی گرم درصد به 1853 میلی گرم درصد) (P=0.01). درصد عملکرد قلب در همه گروه ها افزایش یافت اما در گروه دفریپرون این افزایش معنادار بود (از 62 درصد به 71 درصد)(027/ 0=P). بیشترین شیوع عوارض در گروه دسفرال+دفریپرون دیده شد. 3/ 93 درصد از بیماران از داروی مصرفی خود رضایت داشتند. دفریپرون اثر بهتری در کاهش هموسیدروز قلبی و بهبود عملکرد قلبی داشت. دسفرال اثر بهتری در کاهش سطح سرمی فریتین داشت. دزقرال با کاهش هموسیدروز قلبی اثر بهتری در بهبود عملکرد قلبی داشت.
داروهای شلاتور کننده آهن در کاهش عوارض و میزان مرگ ومیر بیماران تالاسمی موثر است. داروهای خوراکی اثر ویژه ای در بهبود عملکرد قلبی دارند. دیفریپرون بخصوص در بهبود عملکرد قلبی تاثیر ویژه داشت. بیماران میتوانند با حمایت سازمان های بیمه از این داروها استفاده کنند. دسفرال اثر بهتری در کاهش سطح سرمی فریتین داشت.

به طور معمول در یک فرآیند پرتو درمانی با فوتون علاوه بر سلول های سرطانی، به سلول های سالم نیز آسیب وارد می شود؛ اما در پروتون درمانی این آسیب های ناخواسته به حداقل خود می رسند. زیرا پروتون بیشترین میزان انتقال خطی انرژی را در ناحیه انتهای مسیر خود که به قله براگ مشهور است وارد می کند. در این مطالعه، بازه ی مفید انرژی برای درمان سرطان پستان و شار ذرات ثانویه تولید شده در فرآیند پروتون درمانی، برای تعیین ریسک ابتلا به سرطان ثانویه و خسارت به قلب و ریه، مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه، ابتدا یک فانتوم پستان فشرده شده به شکل نیم استوانه را با استفاده از کد MCNPX شبیه سازی کرده و سپس پرتوی پروتون را با بازه ی انرژی 1 مگا الکترون ولت به سمت فانتوم ترابرد کرده و تاثیر این پرتو بر روی تومور مورد بررسی قرار گرفت.
محاسبات نشان می دهد، بهترین بازه ی انرژی برای درمان توموری با ضخامت 6 میلی متر در عمق 14 میلی متری از سطح فانتوم پستان در محدوده 41 تا 48 مگا الکترون ولت می باشد. در این مطالعه، میزان شار ذرات ثانویه مانند نوترون و فوتون تولیدی برحسب انرژی پروتون ورودی محاسبه شده و نمودار تغییرات شار این ذرات برحسب انرژی رسم شده است. با توجه به نمودار شار نوترون، طیف نوترون یک شدت قابل توجهی برای نوترون های با انرژی پایین دارد که با افزایش انرژی نوترون، شار آن کاهش می یابد. همچنین در نمودار شار فوتون ها، قله هایی مشاهده می شود که در نتیجه برانگیختگی هسته عناصر 31P، 12C و 16O می باشد، که در این برانگیختگی، 12C بیشترین شار فوتون را تولید می کند.
پروتون درمانی از دقت بالاتری نسبت به رادیوتراپی معمولی برخوردار است و آسیب های کمتری به سلول های سالم خارج از محدوده تومور وارد می کند. زیرا در بازه ی انرژی مفید محاسبه شده، بیشترین دوز یا آسیب به تومور وارد می شود. اما با این حال در این روش درمانی ذرات ثانویه ناخواسته ای تولید می شوند که ممکن است به سلول های دیگر اطراف تومور صدمه وارد کنند.

ایزونیازید یکی از داروهای خط اول درمان سل می باشد که مقاومت به آن به صورت فزاینده ای گزارش می شود. در مطالعه حاضر دو روش مولکولی جهت تشخیص سریع مقاومت سویه های کلینیکی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس به ایزونیازید طراحی و با نتایج سکوئنس مورد مقایسه قرار گرفتند.
در این مطالعه 60 سویه کلینیکی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس، که با روش تعیین حساسیت دارویی (DST) مقاومت به ایزونیازید در آن ها اثبات شده، استفاده گردید. سه روش مولکولیSequencing، PCR-RFLP و Allele Specific-PCR جهت تعیین موتاسیون در کدون 315 مرتبط با مقاومت به ژن katG مقایسه شدند. بدین منظور با کمک پرایمرهای اختصاصی که قادر به تشخیص موتاسیون در این کدون بودند، روش آلل اسپسفیک اجرا گردید. علاوه بر این، در روش PCR-RFLP از آنزیم HpaII جهت برش آنزیمی محصولPCR استفاده شد، عدم برش توسط آنزیم به عنوان رخداد موتاسیون در نظر گرفته شد.
بدین منظور سویه های حساس، مقاوم به دارو و سویه استاندارد H37Rv مورد استفاده قرار گرفتند. از سویه های مورد مطالعه، تعداد 27 سویه مقاوم و 33 سویه حساس به ایزونیازید بودند. نتایج سکوئنس به عنوان استاندارد طلایی مشخص نمود که AS-PCR و PCR-RFLP به خوبی قادر به تشخیص موتاسیون در کدون 315 در سویه های مقاوم فنوتیپی با حساسیت و ویژگی به ترتیب 48/ 81 درصد و 100 درصد بودند.
نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که روش های PCR-RFLP و AS-PCR طراحی شده می توانند به عنوان روش های ساده و سریع برای تعیین حساسیت و مقاومت به ایزونیازید در سویه های مایکوباکتریوم توبرکلوزیس مورد استفاده قرارگیرند. پیشنهاد می شود جهت کاهش ریسک خطا، با توجه به ساده و کم هزینه بودن به صورت همزمان از هر دو تست برای تشخیص مقاومت به ایزونیازید استفاده شود.

پلاک های باکتریایی، مهم ترین عوامل اتیولوژیکی عفونت های لثه ای (پریودنتال) می باشند. ورود دستگاه ارتودنسی (براکت، بند و سیم) به حفره دهانی تجمع میکروارگانیسم ها و توسعه بیوفیلم ها را تسهیل نموده و بیماری های پریودنتال مهم ترین مشکلات پزشکان و این دسته از بیماران می باشند. شناخت عوامل اتیولوژیکی جهت انجام اقدامات پیشگیرانه و درمان این ضایعات، حائز اهمیت است و مطالعه حاضر با هدف ارزیابی کلینیکی و میکروبی عفونت های لثه ای بیماران تحت درمان ارتودنسی ثابت صورت گرفت.
با مراجعه به سه کلینیک دندانپزشکی استان البرز، 65 بیمار تحت درمان ارتودنسی ثابت انتخاب شدند و در ماه سوم و دوازدهم درمان پس از ارزیابی پارامترهای کلینیکی شامل شاخص لثه ای، خونریزی لثه و عمق پاکت، نمونه گیری میکروبی از پلاک های زیر لثه ای بیماران صورت پذیرفت. استخراج DNA نمونه ها با استفاده از کیت انجام و شناسایی همزمان Aggrigatibacter actinomycetemcomitans و Porphyromans gingivalis توسط تکنیک Multiplex PCR بر اساس ژن S rRNA16 صورت گرفت.
بررسی های مولکولی عدم حضور Aggrigatibacter actinomycetemcomitans را نشان داد و تغییرات گذرای فراوانی Porphyromans gingivalis در نمونه پلاک های زیرلثه ای بیماران را تائید نمود (در ماه سوم درمان) 41/ 0±1/ 20 درصد و (در ماه 12 درمان) 16/ 0±7/ 2 درصد، (02/ 0=P)، همچنین ارزیابی های کلینیکی بروز تظاهرات ژنژیویت با درجه متوسط و ثبات این ضایعه التهابی را تا انتهای درمان در این بیماران ثابت کرد.
پژوهش حاضر عدم تاثیر Porphyromans gingivalis و Aggrigatibacter actinomycetemcomitans را در افزایش ژنژیویت مزمن در بیماران تحت درمان ارتودنسی ثابت، اثبات نمود و نشان داد این درمان طولانی مدت بیماران را مستعد پریودنتیت نمی نماید.

در جراحی پیوند عروق کرونر از محلول کاردیوپلژی جهت توقف و محافظت قلب هنگام استفاده می گردد، لیکن زمان مشخص تعریف شده ای به عنوان زمان ایمن بین تزریقات وجود ندارد. بررسی متابولیت های موجود در سینوس کرونر که حین عمل جراحی از سلول های قلبی آزاد می شود، می تواند با دقت بسیار بالایی بیانگر اثر محافظتی محلول کاردیوپلژی بر روی میوکارد و به دست آوردن زمان ایمن فواصل بین تزریقات باشد.
سیزده بیمار که برای جراحی پیوند عروق کرونر مراجعه کرده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. برای آن ها محلول کاردیوپلژی خونی سرد از طریق آئورت تزریق گردید. نمونه گیری از خون سینوس کرونر در زمان های مختلف قبل و بعد از کلامپ آئورت در دقایق 7، 14 و 20 صورت گرفت. نمونه های گرفته شده بلافاصله جهت اندازه گیری لاکتات و pH مورد آزمایش قرار گرفت.
میزان pH و لاکتات سینوس کرونر از نظر زمانی در دقیقه 15 بعداز دومین تزریق کاردیوپلژی خونی به ترتیب 047/ 0±22/ 7 و 859/ 2±21 میلی گرم در دسی لیتر بود که خارج از مقادیر قابل قبول بودند (02/ 0 =P).
این مطالعه نشان می دهد که زمان ایمن به عنوان فاصله بین تزریقات محلول کاردیوپلژی خونی سرد بین تزریق اول و دوم 20 دقیقه و بین تزریق دوم و سوم 15 دقیقه می باشد.

عفونت های گردش خون (BSIs) از دلایل اصلی ایجاد عوارض و مرگ ومیر در مبتلایان هستند. میزان مقاومت آنتی بیوتیکی در بین پاتوژن های ایجادکننده عفونت های گردش خون در بیمارستان به ویژه در بین باکتری های گرم منفی از جمله پسودوموناس و اسینتوباکتر در حال افزایش است. هدف از این مطالعه جداسازی پسودوموناس و اسینتوباکتر از کشت خون بیماران بستری در بیمارستان امام خمینی کرمانشاه و سپس تعیین پروفایل حساسیت آنتی بیوتیکی ایزوله ها بود.
در این مطالعه مقطعی تعداد 2382 نمونه خون از 2285 بیمار بستری در بیمارستان مربوطه جمع آوری شد. نمونه های خون بیماران در درون محیط های مخصوص کشت خون تلقیح شدند و سپس ساب کالچر بر روی محیط های معمول میکروب شناسی انجام شد. پسودوموناس و اسینتوباکتر ایزوله شده از نمونه های ارسالی به کمک تست های مورفولوژی و بیوشیمیایی مورد شناسایی قرار گرفتند. تست تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی با استفاده از روش استاندارد دیسک دیفیوژن بر اساس پروتکل ارائه شده توسط سازمان استاندارهای بالینی و آزمایشگاهی (CLSI 2012) مورد مطالعه قرار گرفت.
در طی این مطالعه از 2382 نمونه خون جمع آوری شده، 133 (6/ 5 درصد) نمونه از نظر کشت باکتریال مثبت بودند. اسینتوباکتر 15 مورد (2/ 11 درصد) و پسودوموناس 15 مورد (2/ 11 درصد) از کل کشت های خون مثبت را به خود اختصاص دادند. ایزوله های اسینتوباکتر بیشترین مقاومت را نسبت به آنتی بیوتیک های سفکسیم (7/ 86 درصد)، سفتازیدیم (1 /80 درصد)، سفالوتین (4/ 73 درصد) و کوتریموکسازول (4/ 73 درصد) نشان دادند و ایزوله های پسودوموناس بیش از همه به کوتریموکسازول (7/ 86 درصد)، سفکسیم (7/ 86 درصد)، سفتریاکسون (4/ 73 درصد)، سفالوتین (4/ 73 درصد) و سفتازیدیم (60 درصد) مقاوم بودند.
تیجه گیری: در این تحقیق وجود اسینتوباکتر و پسودوموناس مقاوم به دارو در کشت خون بیماران اثبات گردید. با توجه به افزایش رخداد مقاومت آنتی بیوتیکی برنامه های نظارتی در تعیین نمودن گسترش گونه و الگوهای مقاومت پاتوژن ایجادکننده عفونت خون مهم است زیرا این برنامه ها اساس درمان تجربی مناسب را فراهم می سازند.

شایع ترین شکل عفونت های تنفسی در کودکان زیر 2 سال برونشیولیت ویروسی است. تاکنون برای برونشیولیت هیچ درمان کوتاه مدت یا طولانی مدت موثری تایید نشده است و درمان هنوز هم حمایتی با تجویز اکسیژن، مایع و در صورت لزوم تهویه مکانیکی است. گزارشات متعددی نشان داده اند که سالین هیپرتونیک 3 درصد می تواند پاک سازی فوری و طولانی مدت راه های هوایی کوچک در این بیماران را بهبود ببخشد. این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر سالین هیپرتونیک 3 درصد با نرمال سالین 9/ 0 درصد در کودکان 24-2 ماهه با تشخیص برونشیولیت ویروسی انجام شده است.
در یک کارآزمائی بالینی شاهددار غیر تصادفی، تعداد 60 کودک 24- 2 ماهه با تشخیص برونشیولیت حاد ویروسی وارد مطالعه شدند. 30 کودک به عنوان گروه درمان تحت درمان با سالین هیپرتونیک 3 درصد و 30 کودک به عنوان گروه کنترل تحت درمان با سالین نرمال 9/ 0 درصد قرار گرفتند. در هر بیمار در زمان رسیدن به اورژانس، میزان اشباع اکسیژن (با پالس اکسی متری)، تعداد تنفس و تعداد نبض اندازه گیری شد و شدت بیماری بر اساس ترکیبی تغییر یافته از (YALE Observation Scale)Clinical Score و (Respiratory Distress Assessment Index)RDAI سنجیده شد. پیامدهای اولیه مورد نظر شامل میزان بستری، تغییر در نمره ترکیبی بالینی و پیامدهای ثانویه شامل طول مدت بستری بیمارستانی، نیاز به اکسیژن و زمان بهبودی از خس خس سینه و سرفه بر اساس روز در دو گروه ثبت و مقایسه شد.
دو گروه از نظر متغیرهای پایه، به جز سن (9/ 4±9/ 8 ماه در گروه سالین هایپرتونیک و 6/ 4±4/ 6 ماه در گروه سالین نرمال؛ 046/ 0=P)، در بدو ورود به مطالعه تفاوتی نداشتند. پس از مداخله، تفاوتی در شدت علائم بالینی بین گروه سالین هایپرتونیک (6/ 5±9/1 0) و سالین نرمال (7/ 5±4/ 10) دیده نشد. پس از کنترل سن نیز بین دو گروه تفاوت معنا داری از نظر نمره ترکیبی بالینی دیده نشد (77/ 0=P). همچنین میزان بستری بیمارستانی در دو گروه تفاوت معنا داری نداشت (60 درصد در مقابل 3/ 63 درصد). بیماران بستری شده، از نظر نیاز به اکسیژن درمانی و تعداد روزهای نیاز به مایع داخل وریدی، مدت زمان بهبودی از سرفه و خس خس سینه و طول مدت بستری تفاوت معنا داری نداشتند.
به نظر می رسد، سالین هیپرتونیک 3 درصد، در مقایسه با سالین نرمال، تاثیر قابل توجهی در کاهش شدت علائم بالینی، میزان بستری و طول مدت بستری کودکان 24- 2 ماهه مبتلا به برونشیولیت ویروسی ندارد.

ریز مغذی ها نقش مهمی در رشد و تکامل سلول ها و سلامت استخوان ها و سیستم ایمنی بازی می کنند. در خانم های حامله با توجه به تغییر در نیازهای فیزیولوژیک و رشد جنین میزان نیاز به این عناصر به طور قابل توجهی اهمیت پیدا می کند. هدف از این تحقیق تعیین سطح سرمی این عناصر و ارتباط آن ها با کم خونی در خانم های حامله بود.
در این مطالعه مقطعی و توصیفی 250 نفر از خانم های حامله با میانگین سنی 5/5±2/ 27 سال که به طور تصادفی برای بررسی وضعیت سلامت دوران حاملگی خود به مرکز درمانی توحید شهر جم مراجعه می کردند، شرکت نمودند. میزان سرمی مس و روی با دستگاه جذب اتمی و هموگلوبین و سایر اندیس های خونی با کانتر اتوماتیک اندازه گیری شد.
در این مطالعه میانگین سرمی مس و روی به ترتیب 7 /56±5/ 126 میکروگرم در دسی لیتر و 2/ 18±6/ 67 میکروگرم در دسی لیتر و شیوع کمبود آن ها به ترتیب 2/ 21 درصد و 2/ 47 درصد نشان داده شد. میانگین هموگلوبین 2/ 1±9/ 11 گرم در دسی لیتر و درصد کم خونی (11>Hb گرم در دسی لیتر) 6/21 درصد دیده شد. از نظر آماری تفاوت معنی داری بین افزایش سن حاملگی و شیوع کمبود مس و روی دیده می شود به طوری که با پیشرفت حاملگی شیوع کمبود مس کمتر (024/ 0=P) و شیوع کمبود روی افزایش می یابد (036/ 0=P).
کمبود روی و مس و کم خونی از مشکلات بهداشتی این گروه از جمعیت در شهرستان جم به شمار می رود و می بایست برنامه های مداخله ای مناسب در کلینیک های بارداری و یا قبل از ازدواج تنظیم و اجرا گردد.

تعیین شاخص های خورندگی آب یکی از راهبردهای موثر در مدیریت منابع آب شرب می باشد. خورندگی آب می تواند باعث آسیب های اقتصادی، کاهش عمر مفید تاسیسات آبرسانی و بیماری در مصرف کنندگان گردد. هدف این مطالعه بررسی ویژگی های کیفیت شیمیایی و تعیین پتانسیل خورندگی شبکه آب آشامیدنی شهر بوشهر است.
در این مطالعه که از نوع توصیفی- مقطعی می باشد طی یکسال از 7 ایستگاه که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند نمونه برداری انجام گردید. سپس بر اساس مقادیر پارامترهای کیفی نمونه های آب (pH، کل جامدات محلول، سختی های دائم، موقت و کل و همچنین قلیائیت)، پتانسیل خورندگی آب با محاسبه شاخص های لانژلیه، رایزنر، خورندگی و پورکوریوس مشخص شد.
میانگین پارامترهای pH، کل جامدات محلول، دما و همچنین قلیائیت به ترتیب برابر 5/ 7 میلی گرم در لیتر، 82/ 586 میلی گرم در لیتر، °C 30/6 و 92/ 66 میلی گرم در لیتر کربنات کلسیم به دست آمد. میانگین شاخص های خوردگی لانژلیه 28/ 0، رایزنر 24/ 7، خورندگی 02/ 12 و پوکوریوس 81/ 7 محاسبه شد.
آب شرب شهر بوشهر بر اساس شاخص رایزنر اندکی رسوب گذار و سایر شاخص ها نشان دهنده خورنده بودن آب است. در کل کیفیت آب متمایل به خورنده بوده و توصیه می شود خطوط انتقال و توزیع آب از جنس مقاوم انتخاب شود یا اقداماتی همچون پوشش دیواره داخلی لوله یا اصلاح کیفیت آب انجام گیرد.

هیپوترمی در انتقال نوزادان بسیار شایع می باشد و بالقوه می تواند منجر به افزایش موربیدیتی و مورتالیتی در این گروه سنی شود.
در این مطالعه کلیه نوزادانی که در طی نیمه دوم سال 1386 از قسمت های مختلف استان بوشهر به بیمارستان علی اصغر منتقل شده بودند، از نظر درجه حرارت زیر بغلی در هنگام ورود به بخش مورد بررسی قرار گرفتند.
در مجموع 328 نوزاد وارد مطالعه شدند. بروز هیپوترمی 6/ 47 درصد بود. رابطه معنی داری بین هیپوترمی و روش انتقال، سن حاملگی، سن در بدو ورود، وزن تولد نوزاد، امتیاز آپگار (0001/ 0>P) و عاقبت نوزاد (001 /0=P) به دست آمد.
هیپوترمی باعث افزایش مورتالیتی در نوزادان می شود و با نارسی، وزن کم هنگام تولد و امتیاز پایین آپگار در ارتباط است. برای جلوگیری از هیپوترمی هنگام انتقال، روش مراقبت کانگوروئی به جای استفاده از انکوباتور توصیه می شود.

سالمندی دوران حساسی از زندگی بشر است و توجه به مسائل و نیازهای این مرحله یک ضرورت اجتماعی است. در نظر گرفتن نیازهای خاص این دوران، از جمله توجه به تغذیه امر مهمی است که عمدتا مورد غفلت واقع شده است. این بررسی با هدف تعیین وضعیت آگاهی، نگرش و اظهار عملکرد سالمندان شهر اهرم در خصوص رفتارهای مرتبط با تغذیه اجرا شد.
در این مطالعه مقطعی، 200 نفر از سالمندان 75-60 ساله شهر اهرم (مرکز شهرستان تنگستان- استان بوشهر)، شرکت کردند. ابزار مورد استفاده، پرسشنامه 4 قسمتی بود که شامل بخش های سوالات دموگرافیک، آگاهی، نگرش و رفتار تغذیه ای بود. داده ها با کمک نرم افزار SPSS ویرایش 16 با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های تی دانشجویی، آنالیز واریانس یکطرفه، کای دو و تحلیل رگرسیون لجستیک تجزیه و تحلیل شدند.
میانگین سنی افراد، 5/5±2/66 سال بود. 67 درصد زن و بقیه مرد بودند. نمره آگاهی حدود 80 درصد افراد، پایین تر از حد مورد انتظار بود. میانگین نمرات آگاهی با جنس، مدرک تحصیلی و شغل ارتباط معنی داری نداشت. در حالی که نمره نگرش بین دو جنس دارای اختلاف معنی دار بوده (001/ 0>P). به طوری که نمره حیطه های حساسیت درک شده (001/ 0=P)، موانع درک شده (017/ 0=P) و خودکارآمدی درک شده (004/ 0=P) در مردان بیش از زنان بود. از میان حیطه های نگرش، تنها حساسیت درک شده با مدرک تحصیلی رابطه معنی دار داشت (008/0=P). از نظر عملکرد رفتار تغذیه ای مناسب در 5 گروه غذایی با جنس و شغل ارتباط معنی دار مشاهده نشد. تحلیل نتایج رگرسیون لجستیک بیان کننده این بود که از میان حیطه های نگرش؛ در گروه غذایی نان و غلات، تنها حیطه فواید درک شده دارای اثر معنی دار مستقیم (p=0.045) و در گروه غذایی گوشت، تنها حیطه موانع درک شده دارای اثر معنی دار معکوس (p=0.20) بوده است.
با توجه به پایین بودن میزان آگاهی سالمندان در خصوص تغذیه، برنامه ریزی دقیق و جامع آموزشی جهت ارتقاء سطح آگاهی این افراد ضروری به نظر می رسد.

جلبک های دریایی نشان دهنده ی مخزن پایان ناپذیر مواد اولیه مورد استفاده در داروسازی، پزشکی، صنایع غذایی، آرایشی و بهداشتی هستند. فعالیت های بیولوژیکی در ترکیبات زیستی طبیعی فعال در جلبک ها دارای اثرات گسترده ضدباکتریایی، ضد توموری و فعالیت های آنتی اکسیدانی هستند. هدف از این مطالعه بررسی خواص ضد اکسیدانی و ضد باکتریایی جلبک های مورد مطالعه بود.
عصاره های اتانولی به روش خیساندن از سه گونه جلبکی سبز، قرمز و قهوه ای در سواحل شمالی خلیج فارس و استان بوشهر تهیه گردید و فعالیت ضد باکتریایی (باکتری هایListeria monocytogenes و Escherichia coli) عصاره ها به روش دیسک دیفیوژن و چاهک انجام شد. همچنین اثرات ضداکسیدانی عصاره هیدروالکلی سه گونه جلبکی با استفاده از آزمون های DPPH،FRAP وPMB مورد بررسی قرار گرفتند.
در این مطالعه، بالاترین فعالیت ضداکسیدانی را جلبک قهوه ای Cystoseira trinodis داشت. عصاره هیدروالکلی جلبک های مورد مطالعه فاقد فعالیت ضدباکتریایی بر روی باکتری E. coli و دارای فعالیت ضدباکتریایی بر روی باکتری L. monocytogenes بودند.
گونه های جلبکی مورد بررسی در این مطالعه اثر ضداکسیدانی بسیار خوبی نسبت به فعالیت ضدباکتریایی از خود نشان دادند. به طوری که بالاترین فعالیت ضد اکسیدانی را جلبک قهوه ای C. Trinodisنشان داد.

شنا به دلیل اثرات مفید روی مفاصل و احساس رضایت و شادابی توصیه زیادی شده است. اما متاسفانه تخلیه فاضلاب های شهری و صنعتی با سطح بالایی از پاتوژن ها، فلزات سنگین و سایر آلاینده ها به شناگاه های طبیعی، سلامت شناگران و اکولوژی را تحت تاثیر قرار می دهد. لذا این مطالعه به منظور بررسی کیفیت میکروبی و شیمیایی سواحل دریای خلیج فارس در بندر بوشهر و مقایسه با استانداردهای موجود انجام گرفت.
در این مطالعه تعداد 30 نمونه از سواحل پارک سیادت (TV)، پارک دانشجو و اسکله جفره در سال 1391 برداشت شد و میانگین باکتری های کلیفرم کل، کلیفرم مدفوعی، سودوموناس، HPC و همچنین فلزات سنگین و BOD با روش استاندارد تعیین گردید.
میانگین باکتری های کلیفرم کل، مدفوعی و سودوموناس به ترتیب 540، 56/ 165 و 6 MPN در 100 میلی لیتر و میانگین باکتری های HPC، CFU/ ml 1580/66 بود. میانگین غلظت آهن، روی، سرب، کادمیوم، کروم، مس و BOD نمونه ها نیز به ترتیب 1676/ 0، 013 /0، 025/ 0، 0016/ 0، 039/ 0، صفر و 3/ 21 میلی گرم بر لیتر به دست آمد.
نتایج نشان داد که میانگین شاخص های میکروبی در تمامی ایستگاه ها از استانداردهای موجود بالاتر اما میانگین فلزات سنگین در تمامی نمونه ها از استانداردهای موجود پایین تر بود. این امر بیانگر تخلیه بیشتر فاضلاب شهری در مقایسه با فاضلاب صنعتی است. بنابراین سوحل شنای بوشهر از نظر شاخص میکروبی آلوده بوده و می تواند برای سلامتی شناگران خطرناک باشد.

اضافه وزن و چاقی یکی از معمول ترین عوامل خطر ابتلا به بیشتر بیماری های غیرواگیر می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی وضعیت شیوع و بروز چاقی و اضافه وزن در افراد بزرگسال طی دو فاز مطالعه آینده نگر قلب سالم خلیج فارس در استان بوشهر انجام شده است.
در فاز اول مطالعه که از سال 1382 شروع شد، 3735 نفر از افراد بالای 25 سال سن از سه شهرستان بوشهر، دیلم و گناوه حضور داشتند. در فاز دوم مطالعه در سال 1388، تعداد 1856 نفر (7/49 درصد) از شرکت کنندگان مورد بررسی مجدد قرار گرفتند. اطلاعات جممعیت شناختی و وضعیت اضافه وزن و چاقی افراد به روش مصاحبه حضوری جمع آوری شد. شیوع خام و تطبیق یافته اضافه وزن و چاقی برای متغیرهای سن و جنس، برای کل جمعیت و به تفکیک گروه های سنی و جنسی، با روش استانداردسازی مستقیم محاسبه گردید.
شیوع خام چاقی در فاز اول و دوم مطالعه به ترتیب (8/ 27-25 درصد) 5/ 26 درصد و (6/ 32-4/ 28 درصد) 5/ 30 درصد بود. شیوع اضافه وزن در فاز اول و دوم مطالعه به ترتیب (3/ 41-2/ 38 درصد) 8/ 39 و (7/ 45-1/ 41 درصد) 4/ 43 درصد بود. شیوع استاندارد شده چاقی برای سن و جنس در فاز اول و دوم مطالعه به ترتیب (6/ 28-8/ 25 درصد) 2/ 27 درصد و (8/ 31-4/ 27 درصد) 6/ 29 درصد و شیوع استاندارد شده اضافه وزن در فاز اول و دوم مطالعه به ترتیب (6/ 41-4/ 38 درصد) 40 درصد و (3/ 45-3/ 40 درصد) 8/ 42 درصد محاسبه گردید. میزان بروز 6 ساله چاقی و اضافه وزن به ترتیب (19/ 13-73/ 9 درصد) 38/ 11 درصد و (79/ 32-17/ 25 درصد) 87/ 28 درصد بود. میزان بروز چاقی و اضافه وزن در مردان (46/ 11-13/ 7 درصد) 12/ 9 درصد و (13/ 35-86/ 24 درصد)81/ 29 درصد و در زنان (92/ 16-35/ 11 درصد)96/ 13 درصد و (47/ 35-43/ 23 درصد) 18/29 درصد بود.
شیوع و بروز اضافه وزن و چاقی در استان بوشهر به مقدار قابل توجهی بالاتر از میانگین کشوری و جهانی می باشد. پیشنهاد می گردد که پژوهش های بیشتری درباره علل زمینه ای و راه های کنترل این روند و همچنین پیشگیری از بیماری های مرتبط با آن به عمل آید.

کاهش سطح 1-IGF و افزایش پروتئین واکنش گرسی(CRP) با افزایش خطر بیماری های قلبی-عروقی تو ام می باشند. از این رو، این فرضیه مطرح می شود که آیا بین این دو پروتئین ارتباطی وجود دارد؟ از آنجا که سطوح در گردش خون هنوز 1-IGF در پیوند با CRP به خوبی در سطح جمعیت های انسانی مورد مطالعه قرار نگرفته است، هدف مطالعه ی کنونی، بررسی همبستگی بین این دو، در سطح جمعیت زنان یائسه می باشد.
تعداد 361 زن یائسه که در یک مطالعه کهورت شرکت کرده بودند، به صورت مقطعی مورد مطالعه قرار گرفتند. سندرم متابولیک بر اساس شاخص ATP III پانل بزرگسالان تعریف گردید. سطوح سرمی 1-IGF وپروتئین واکنش گرسی فراحساس (hs-CRP) به شیوه ی الیزا مورد سنجش قرار گرفتند.
زنان یائسه ای که دارای سطح سرمی hs-CRP بالاتر از میانه بودند، در مقایسه با زنانی که دارای سطح پایین تر از میانه hs-CRP بودند، 1-IGF پایین تری داشتند (p=0.001). درآنالیز رگرسیون خطی چند متغیره، سطح سرمی 1-IGF همسان شده با سن و سندرم متابولیک، با hs-CRP رابطه ای معنی دار به صورت معکوس از خود نشان داد (β=-0.139، p<0.007). همچنین هنگامی که سطح سرمی 1-IGF نیز برای سن، شاخص توده بدنی و دیابت تیپ دو همسان گردید، این رابطه ی معنی دار معکوس پا برجا ماند (β=-0.130، p<0.014).
سطح سرمی 1-IGF با التهاب مزمن در زنان یائسه همبستگی معکوس دارد. از این رو، این فرضیه که 1-IGF به صورت یک عامل ضد التهابی به عنوان محافظ در بیماری های قلبی- عروقی نقش ایفا می کند، تقویت می گردد.

برنامه پیشاهنگ مغز (پژوهش های مغز از طریق توسعه فناوری های عصبی نوآورانه) که برپایه اهداف پروژه نقشه برداری فعالیت مغز طراحی گردیده است. یک برنامه پیشاهنگ پژوهشی همکارانه می باشدکه در دوم آوریل 2013، نقشه برداری از فعالیت هر نرون و سلول در مغز انسان را هدف قرار داده است. این برنامه ده ساله، با هم افزایی توان بنیادها و انیستیتوهای برجسته ایالات متحده آمریکا مانند بنیاد ملی سلامت و بنیاد ملی علم و بخش خصوصی به پیش رانده می شود. هدف غایی این برنامه، شتاب در توسعه و به کارگیری فناوری های نوآورانه برای ترسیم تصویر دینامیک از عملکرد مغز است که فعالیت نرونی و مسیرهای عصبی را در ابعاد فضایی و زمانی، یکپارچه می سازد و ما را قادر می نماید که دریابیم چگونه بر هم کنش نوسانات فعالیت های الکتریکی و شیمیایی در درون مسیرهای عصبی، توانمندی های رفتاری و شناختی ما را خلق می کنند. این برنامه بر پایه رهیافت میان رشته ای و توسعه یا خلق فناوری های نوآورانه در علوم اعصاب و تصویربرداری مغز استوار است که ماحصل آن تولید داده های بزرگ وخلق یک سکوی سیبرنتیک عظیم جهت اکتشافات در عرصه علوم اعصاب و زایش فناوری های نوین خواهد بود که در راه تشخیص و درمان میلیون ها بیمار که از بیماری های مغزی در رنج هستند به کار خواهند آمد. از این رو، دستاوردهای این برنامه را هم سنگ پروژه پیاده سازی انسان بر ماه و یا پروژه ژنوم انسانی قلمداد کرده اند.

موزه ی علم پایگاهی است با محوریت علم جهت ارائه ی دستاوردهای علمی روز دنیا با زبانی ساده و روان در قالب دستگاه ها، ابزار و وسایل آموزشی که با هدف افزایش سطح سواد و علم در جامعه بستری را فراهم می کند تا افراد بتوانند با ماهیت علوم مختلف به طور عملی آشنا شوند. موزه ی علم و فناوری در واقع مکان نمایش علمی است که با زبان ساده به عمل تبدیل شده است و افراد بازدید کننده می توانند بر مبنای علاقه، دانش قبلی و ظرفیت یادگیری خود از علوم روز دنیا در کوتاه ترین زمان و به آسان ترین شکل بهره مند شوند. موزه های علم و فناوری در تمام نقاط دنیا، مزایای بسیار ارزشمندی برای شهر و کشور خود به ارمغان آورده اند، از ایجاد شغل های علمی و غیرعلمی گرفته تا رشد اقتصادی منطقه و ایجاد پایگاه های تبادل علم بین دانشگاه ها، مراکز تحقیقاتی و همچنین دیگر موزه های علم و فناوری در سایر نقاط جهان. در این مقاله به بررسی ساختار، اهداف و دستاوردهای موزه ی علم و فناوری می پردازیم و فوایدی که این موزه برای جامعه، افراد، شهر و کشور دارد را شرح می دهیم.

بدون شک عوامل دارویی و غذایی در پیشگیری از زوال استخوان وابسته به سن نقش بسزایی دارند. بر اساس مطالعات انجام شده تاکنون، تاثیر مصرف مواد غذایی و یا ترکیبات زیستی فعال استخراج شده از منابع دریایی در استئوپروز بسیار نوید بخش بوده است. از این میان بیشترین مطالعات بر روی عصاره جلبک های مختلف دریایی صورت گرفته است. جلبک ها به دلیل سرشار بودن از مواد معدنی ضروری، ترکیبات طبیعی اولیه و ثانویه منحصر به فرد، اسیدهای آمینه متعدد و فاکتورهای رشد، تاثیرات مطلوبی بر روی متابولیسم استخوان می گذارند. همچنین تغذیه دریایی شامل مصرف انواع آبزیان از جمله ماهی، میگو و خرچنگ منجر به افزایش جذب کلسیم و ساخت کلاژن استخوان، کاهش ساخت پروستاگلاندین ویا کاهش دفع دزوکسی پیریدینولین می گردد. از طرفی دیگر، ترکیبات ثانویه ایی از پوسته برخی نرم تنان دریایی، قارچ ها، باکتری ها،اسفنج و مرجان های دریایی استخراج و شناسایی شده اند که فعالیت ضداستئوپروزی از طریق تحریک تمایز استئوبلاست ها یا مهار تمایز استئوکلاست ها نشان داده اند. البته با وجود این که مطالعات متعددی در این زمینه انجام گردیده ولی بسیاری از این بررسی ها در سطح مدل های حیوانی مانند موش های مدل یائسگی است و مطالعات انسانی اندکی صورت گرفته است. انتظار می رود که با پیشرفت مطالعات پایه در جداسازی و شناسایی ترکیبات زیستی از منابع دریایی، تحقیقات بیشتری جهت توسعه محصولات طبیعی دریایی به عنوان عامل ضد پوکی استخوان انجام گیرد و شاهد کاربردهای بالینی بیشتر این فرآورده ها در انسان، در آینده ای نزدیک باشیم.