اثر روش کاشت و نسبت های مختلف بذر بر شاخص های رشدی در کشت مخلوط کنجد (Sesamum indicum L.) و لوبیا (Phaseolus vulgaris L.)

به منظور بررسی اثر دو نوع کشت مخلوط درهم و ردیفی و نسبت های مختلف کاشت بر روند تغییرات شاخص های رشد کنجد(Sesamum indicum L.) و لوبیا (Phaseolus vulgaris L.) آزمایشی به صورت کرت های خرد شده بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد در سال زراعی 91-1390 انجام شد. دو روش کاشت ردیفی و درهم به عنوان عامل کرت اصلی و پنج نسبت کاشت شامل: 1- 75% کنجد+ 25% لوبیا، 2- 25% کنجد+ 75% لوبیا، 3-50% لوبیا+ 5% کنجد،4- کشت خالص کنجد و 5- کشت خالص لوبیا به عنوان عامل کرت فرعی در نظر گرفته شدند. شاخص های مورد مطالعه نیز شامل ماده خشک کل، شاخص سطح برگ، سرعت رشد محصول و سرعت رشد نسبی بود. نتایج نشان داد که شاخص های رشدی کنجد و لوبیا بطور معنی داری تحت تاثیر تیمارهای مورد بررسی قرار گرفتند به طوری که بیشترین میزان شاخص های رشدی از کشت درهم حاصل شد. همچنین کشت خالص کنجد از نظر ماده خشک کل، شاخص سطح برگ و سرعت رشد محصول، به دلیل عدم وجود رقابت بین گونه ای و بهره گیری بهتر از عناصر غذایی و منابع بویژه نور، برتری خود را نسبت به تیمارهای مخلوط با لوبیا نشان داد. بیشترین میزان تجمع ماده خشک کنجد ازکشت خالص آن به صورت درهم حاصل شد که حدود 10 درصد از میزان تجمع ماده خشک آن در کشت خالص ردیفی بیشتر بود. بالاترین میزان سرعت رشد محصول کنجد در کشت خالص کنجد مشاهده شد. نتایج سرعت رشد نسبی در کشت مخلوط درهم و ردیفی گونه ها متفاوت بود. بالاترین میزان شاخص های رشدی (ماده خشک، شاخص سطح برگ، سرعت رشد محصول و سرعت رشد نسبی) در کشت خالص کنجد مشاهده شد و کشت مخلوط تاثیر مثبتی بر شاخص های رشدی کنجد نداشت.