نحوه توزیع جیوه در بافت های مختلف ماهی شانک زرد باله (Acanthopagrus latus) خور موسی، خلیج فارس

در این مطالعه غلظت جیوه در بافت های مختلف ماهی شانک زرد باله (Acanthopagrus latus) صیدشده از پنج یک از خوریات خور موسی (زنگی، جعفری، پتروشیمی، غزاله و مجیدیه) اندازه گیری شد. نمونه های بافتی در اسید هضم و با استفاده از روش جذب اتمی ارزیابی شدند. به طور کلی الگوی پراکنش جیوه در خوریات مورد مطالعه به شکل مجیدیه ≈ غزاله > پتروشیمی ≈ جعفری > زنگی بود. مشاهده بیشترین غلظت جیوه در خورهای مجیدیه و غزاله را می توان ناشی از قرارگیری این دو خور در بخش انتهایی خور موسی، تبادلات کمتر با آب های آزاد، انتقال آلاینده ها از طریق جریان جزر و مدی، وجود اسکله صادرات نفت و ریزش های نفتی، و احتمالا وجود بستر مناسب برای متیلاسیون بیشتر جیوه بیان کرد. محاسبه نسبت عضله به کبد نیز نشان داد که فقط وضعیت خور زنگی به شرایط ثابت محیطی نزدیک است. در نهایت الگوی تجمع جیوه در بافت های ماهی شانک زرد باله به صورت کبد > عضله > پوست ≈ استخوان ≥ باله ≈ فلس بود و نشان می داد که تجمع بالای جیوه در بافت های کبد و عضله رخ می دهد که دلیل آن گستردگی بالای رگ های خونی، درصد بالای آب، و خصوصیات بیوشیمیایی و عملکردی این بافت هاست. همچنین، مشاهده شد که با افزایش بار آلودگی در خوریات، تفاضل میان میزان جیوه تجمع یافته در بافت های کبد و عضله بیشتر شد.