بررسی وضعیت فقر و نابرابری در مناطق شهری و روستایی ایران طی سالهای پیش و پس از اجرای قانون هدفمندی یارانه های نقدی (1391-1381)

فقر و نابرابری، به عنوان آسیب های اجتماعی، چنانچه کنترل و محدود نشوند، میتوانند منجر به آسیب های گستردهای در سطوح خانوار و جامعه شوند، به نحوی که حیات اقتصادی، اجتماعی و اخلاقی جامعه را مورد تهدید قرار دهند. در این پژوهش با استفاده از داده های خام طرح آمارگیری هزینه و درآمد خانوار وضعیت فقر و نابرابری در مناطق شهری و روستایی ایران طی سالهای پیش و پس از اجرای قانون هدفمندی یارانه های نقدی، مقایسه شده است. نتایج محاسبات دلالت بر آن دارد که فقر و نابرابری درآمدی همواره در مناطق روستایی بیشتر از مناطق شهری است. طی سالهای (1388-1381) میزان فقر و نابرابری درآمدی در ایران بالا و با نوساناتی همراه بوده است. در سالهای 1390 و 1391 فقر و نابرابری درآمدی همچنان بالاست، اما نسبت به سال 1389 (سال اجرای قانون هدفمندی یارانه های نقدی) در هر دو منطقه شهری و روستایی اندکی کاهش را نشان می دهد. در سالهای 1390و 1391 شاخص سرشمار فقر در مناطق شهری به ترتیب 3784/ 0 و 4022/ 0 برآورد شده که نسبت به سال 1389 به میزان 0371/ 0 و 0133/ 0 کاهش داشته است. همچنین شاخص سرشمار فقر در مناطق روستایی در سالهای 1390و 1391 به ترتیب 3852/ 0 و 4071 /0 برآورد شده که نسبت به سال 1389 به میزان 0446/ 0 و 0227/ 0 کاهش داشته است.