تاثیر مداخله بیرونی بر زمان رسیدن به واماندگی و بازگشت به حالت اولیه پس از تمرینات تداومی در مردان ورزشکار

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر مداخله بیرونی بر بازگشت به حالت اولیه و زمان واماندگی تمرینات تداومی در مردان ورزشکار بود. بدین منظور 10 مرد ورزشکار سالم، با میانگین و انحراف استاندارد سن 60/2±6/21 سال، قد 26/4±177سانتی متر و وزن 72/5±1/73 کیلوگرم، به صورت داوطلبانه در مطالعه ی حاضر شرکت کردند. کلیه آزمودنی ها با استفاده از روش تعادل مقابل در شرایط تجربی بدون موسیقی و با موسیقی ضربآهنگ متوسط (130bpm=) طی 2 مرحله با استفاده از آزمون استقامتی به فعالیت پرداختند. قبل از انجام آزمون از آزمودنی ها خواسته شد از بین قطعات موسیقی موجود یکی را انتخاب کنند. آزمودنی ها پس از 5 دقیقه گرم کردن (با و بدون موسیقی) به اجرای آزمون پرداختند. فعالیت در مراحل 60، 70 و 80% ضربان قلب بیشینه اجرا و در هر مرحله در پایان دوره بازگشت به حالت اولیه مقدار ضربان قلب مورد ارزیابی قرار گرفت و پرتکل تمرین با شدت مرحله آخر تا واماندگی ادامه یافت. فاصله زمانی بین هر مرحله 72 ساعت در نظر گرفته شد. در مرحله بازگشت به حالت اولیه پس از تمرین با شدت 60 و 70 درصد ضربان قلب بیشینه تفاوت معنی داری در کاهش ضربان قلب بین دو گروه مشاهده نشد (05/0P>). اما در مرحله سوم بازگشت به حالت اولیه در شرایط با موسیقی کاهش ضربان قلب بازگشت به حالت اولیه معنی دار بود (05/0P<). زمان رسیدن به واماندگی نیز در شرایط فعالیت همراه با موسیقی با ریتم متوسط به طور معنی داری افزایش یافت (05/0P<). یافته های پژوهش حاکی از آن است که بازگشت به حالت اولیه تنها پس از تمرینات سنگین تحت تاثیر موسیقی قرار می گیرد. از سوی دیگر اجرای استقامتی همراه با مداخله موسیقی افزایش خواهد یافت. در نهایت احتمالا موسیقی با ریتم متوسط در شرایط تمرین شدید استقامتی آثار قابل ملاحظه ای بر اجرا خواهد داشت.