خوش بینی- بدبینی و خودکارآمدی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

پژوهش حاضر با هدف مقایسه خوش بینی- بدبینی و خودکارآمدی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس و افراد عادی بیمارستان امام خمینی مهاباد صورت گرفت.
این تحقیق مورد- شاهدی در فصل زمستان و بهار 93-1392، در مهاباد انجام گرفت. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی مهاباد بود. تعداد 75 نفر از بیماران به روش در دسترس انتخاب و با 75 نفر دیگر از نظر سن، جنسیت و سطح تحصیلات همتاسازی گردید. برای جمع آوری داده ها از آزمون تجدید نظر شده جهت گیری زندگی و پرسشنامه خودکارآمدی شرر استفاده شده و داده ها با استفاده از برنامه spss-19 و از طریق آزمون u من ویتنی و ضریب همبستگی اسپیرمن تجزیه و تحلیل شدند.
این تحقیق نشان داد که بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس در مقایسه با افراد عادی از میانگین کمتری در خوش بینی، خودکارآمدی و زیرمقیاس پشتکار برخوردار بودند (01/ 0>p). همچنین بین خوش بینی- بدبینی و خودکارآمدی (تلاش، پشتکار، ابتکار) در این بیماران همبستگی مثبت وجود داشت (01/ 0>p).
بر اساس یافته های تحقیق، بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس در مقایسه با افراد عادی خوش بینی و احساس خودکارآمدی کمتری را گزارش کردند که برنامه ریزی برای کاهش مشکلات خلقی و همچنین افزایش احساس خودکارآمدی بیماران برای افزایش سلامت روانی این بیماران پیشنهاد می شود.