استرس اکسیداتیو و کاتابولیسم پروتئینی متعاقب تجویز دگزامتازون و ایزوفلوپردون در گوساله های هلشتاین

گلوکوکورتیکوئیدها منافع بسیاری در طب دام های بزرگ دارند اما در کنار منافعشان، زیان هایی متعاقب تجویز این داروها وجود دارد. در بین زیان ها، اختلال در متابولیسم پروتئینی یکی از عوارض جانبی گلوکوکورتیکوئیدهاست که در انسان و حیوانات آزمایشگاهی مورد بررسی واقع شده است.
اطلاعاتی پیرامون اثرات گلوکوکورتیکوئیدها بر متابولیسم پروتئینی در دام های بزرگ موجود نیست. از این رو مطالعه حاضر به منظور بررسی متابولیسم پروتئینی متعاقب تجویز گلوکوکورتیکوئیدها در گوساله های هلشتاین انجام شد.
10 راس گوساله هلشتاین به ظاهر سالم (6 تا 8 ماهه) به دو گروه مساوی (هر گروه 5 راس) شامل دگزا و ایزو تقسیم شدند. دگزامتازون (1mg/kg، عضلانی) و ایزوفلوپردون (1mg/kg، عضلانی) به ترتیب به گروه های دگزا و ایزو در دو روز متوالی تجویز شد. نمونه های خون در روز صفر (اولین تجویز دارو)، 1 (دومین تجویز دارو)، 2، 3، 5 و 7 از تمامی حیوانات مورد مطالعه اخذ شد. سرم ها به منظور بررسی پروتئین تام، آلبومین، گلوبولین، سرم آمیلوئید آو هاپتوگلوبین مورد ارزیابی واقع شدند.
سرم آمیلوئید آو هاپتوگلوبین به طور معنی داری پس از تجویز هر دو دارو افزایش یافتند. ایزوفلوپردون تولید سرم آمیلوئید آو هاپتوگلوبین را بیش از دگزامتازون القا کرد (05/0>p). غلظت سرمی پروتئین تام، آلبومین و گلوبولین به طور معنی داری پس از تزریق دگزامتازون و ایزوفلوپردون کاهش یافت (05/0>p). سطح در گردش خون این پروتئین ها در گروه ایزو به طور معنی داری کمتر از گروه دگزا بود.
نتیجه گیری نهایی: ایزوفلوپردون و دگزامتازون می توانند کاتابولیسم پروتئینی را القا کنند. علاوه بر این، غلظت سرم آمیلوئید آو هاپتوگلوبین، به عنوان بیومارکرهای استرس اکسیداتیو، متعاقب تجویز هر دو دارو افزایش یافت که به واسطه تاثیر اکسیداسیونی آنها بر پروتئین ها بود. در نهایت، اثرات ایزوفلوپردون بر متابولیسم پروتئین ها در گوساله های هلشتاین به طور معنی داری بیش از دگزامتازون است.