درآمدی بر معرفت شناسی مهدویت

«معرفت شناسی مهدویت» نوعی معرفت شناسی مقید یا مضاف است که با نگاهی عقلی به تحلیل معرفت های حاصل از مهدویت پرداخته و به سوالاتی از این قبیل پاسخ می دهد: آیا معرفت یقینی به گزاره های مهدوی امکان دارد؟ راه ها و منابع معرفت به گزاره های مهدوی کدامند؟ آیا گزاره های مهدوی اساسا صدق و کذب پذیرند یا نه؟ در صورت صادق بودن، صدق آن ها به چه معناست و چگونه می توان صدق شان را اثبات کرد؟ نگارنده بر این باور است که با قوای ادراکی حس، عقل و قلب؛ علم حصولی و حضوری می توان به مسائل مهدویت معرفت یقینی پیدا کرد. معرفت یقینی یا باید بدیهی و در قالب اولیات و وجدانیات باشد و یا از راه برهان حاصل گردد. با توجه به نظریه مبناگروی، اگر برخی گزاره های مهدوی از سنخ قضایای حقیقتا بدیهی؛ یعنی اولیات و وجدانیات باشند، خود موجهند و به توجیه و اقامه دلیل نیازی ندارند؛ چرا که صدق آن ها ذاتی شان است. در غیر این صورت، توجیه گزاره های مهدوی بر اساس برهان و استدلال صورت می گیرد. حق آن است که در گزاره های مهدوی، وجدانیات که حقیقتا بدیهی اند و نیز محسوسات و متواترات که قریب بدیهی اند؛ وجود دارد.