همسانه سازی، بیان، تخلیص و ارزیابی سمیت پروتئین هیبریدی توکسین دیفتری- اینترلوکین 2

ایمونوتوکسین یک پروتئین هیبریدی و دارای دو بخش کاملا مجزا است که توسط رابط های مشخص و به صورت کووالان به یکدیگر متصل هستند: یک بخش ایمنی که نقش تشخیصی و اتصال ایمونوتوکسین به گیرنده های خاص را بر عهده دارد و یک بخش توکسینی یا سمی که نقش سیتوتوکسیک و مرگ سلولی را بر عهده دارد. هدف از مطالعه حاضر، تولید یک پروتئین هیبریدی با استفاده از اتصال مولکولی توکسین دیفتری (DT) به اینترلوکین 2 انسانی (IL2)، به منظور استفاده از آن در بیماران مبتلا به لنفوما می باشد.
پس از سنتز اولیه توالی ژنی رمز کننده پروتئین هیبریدی مذکور (IDZ: DT-IL2)، همسانه سازی قطعه مربوطه در سیستم بیانی pET، صورت گرفت. پلاسمید pET-IDZ تولیدی، درون باکتری BL21(DE3) منتقل و سپس القاء گردید. در ادامه تخلیص پروتئین با استفاده از سیستم کروماتوگرافی تمایلی نیکل (Ni-NTA) انجام شد و در نهایت عملکرد پروتئین هیبریدی نوترکیب تولیدی بر روی رده سرطانی K-562 که دارای گیرنده سطحی برای اینترلوکین 2 است، با استفاده از روش سنجش زیستی MTT، مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت.
پس از تولید پلاسمید pET-IDZ، بیان پروتئین هیبریدی نوترکیب در باکتری BL21(DE3)، با استفاده از روش های الکتروفورز و وسترن بلات، تایید گردید. تخلیص پروتئین هیبریدی، خلوص بالای 95 دزصد را با استفاده از روش دانسیتومتری، نشان داد. در ادامه سلول هایK-562 با غلظت های مختلف پروتئین هیبریدی تولیدی، تیمار شد. نتایج حاصله نشان داد که میزانIC50% (غلظتی از پروتئین هیبریدی برای از بین بردن 50 درصد سلول ها)، 10-10 × 6 مولار است.
ایمونوتوکسین یا توکسین هدف گذاری شده به عنوان یکی از استراتژی های نوین درمانی بیماران سرطانی به حساب می آیند. اولین نمونه نوترکیب این پروتئین های هیبریدی (با نام اونتاک) در سال 1999 از سازمان غذا و داروی آمریکا تاییدیه دریافت کرد که در آن توکسین دیفتری به اینترلوکین 2، متصل شده بود. با توجه به اهمیت داروی مذکور، تلاش گردید این دارو در داخل کشور تولید شود. نتایج حاصل از عملکرد اولیه نمونه تولیدی، بیانگر صحت نمونه است. ولی لازم است آزمایشات تکمیلی و مقایسه آن با نمونه خارجی صورت پذیرد.