تجزیه ژنتیکی عملکرد دانه و برخی صفات زراعی در ژنوتیپ های کلزا در شرایط کاشت معمول و تاخیری

در این بررسی 120 ژنوتیپ کلزا شامل ده لاین به عنوان پایه مادری، ده تستر و یک صد دورگ F2 حاصل از تلاقی لاین ها با تسترها در کرج در قالب دو طرح آلفا لاتیس با دو تکرار در دو تاریخ کاشت، نیمه اول مهر (نرمال) و نیمه اول آبان (تاخیری) در سال زراعی 90-1389 کاشته شدند. تجزیه واریانس ساده و مرکب اختلاف معنی داری بین تیمار ها از نظر عملکرد دانه و صفات زراعی در هر دو شرایط کاشت و در مجموع نشان داد که بیانگر تنوع ینتیکی قابا توجهی بین ژنوتیپ ها بود. تجزیه لاین × تستر حاکی از سهم بیشتر اثر غیرافزایشی ژن ها در کنترل عملکرد دانه و صفات مرتبط با آن در هر دو شرایط آزمایش بود. وراثت پذیری عمومی تمام صفات در هر دو شرایط بالا برآورد شد (بین 14/63 و 12/89 درصد) که بیانگر اهمیت بیشتر واریانس ژنتیکی نسبت به واریانس محیطی بود. وراثت پذیری خصوصی تعداد شاخه در بوته، عملکرد دانه، ارتفاع بوته و تعداد خورجین در بوته در هر دو شرایط کاشت در حد متوسط (بین 42/43 و 02/56 درصد) و برای تعداد دانه در خورجین و وزن هزار دانه در هر دو شرایط کاشت در حد کم (به ترتیب 33/36 و 61/24 درصد) بود. بنابراین گزینش برای عملکرد دانه و اجزای آن به ویژه تعداد دانه در خورجین و وزن هزار دانه در نسل های اولیه چندان موثر نخواهد بود. هر دو عمل افزایشی و غیر افزایشی ژن ها در کنترل ژنتیکی تمام صفات نقش داشتند ولی برای تعداد شاخه در بوته و عملکرد دانه (فقط کاشت تاخیری) و ارتفاع بوته، تعداد خورجین در بوته، تعداد دانه در خورجین و وزن هزار دانه (در هر دو شرایط آزمایش) نقش عمل غیرافزایشی ژن ها بیشتر مشهود بود. برآورد ترکیب پذیری صفات نشان داد که تستر های T9 و T2 و لاین L1 به عنوان بهترین ترکیب شونده های عمومی در جهت افزایش عملکرد دانه بودند. چهار دورگ T7×L1، T8×L5، T3×L8و T8×L9 در شرایط کاشت معمول و سه دورگ T3×L1، T9×L2و T7×L3 در شرایط کاشت تاخیری بهترین ترکیب شونده های خصوصی برای افزایش عملکرد دانه بودند. برخی از این دورگ ها دارای بیشترین هتروزیس مثبت و معنی دار برای عملکرد دانه بودند.