طراحی و مقایسه دو نوع نانوژل کیتوسان به منظور هدایت داروی دکسوروبیسین

موضوع و سیستم های متنوع انتقال دارو در ارتباط با درمان انواع سرطان ها در حال گسترش می باشد. در سال های اخیرکیتوسان به لحاظ سازگاری زیستی در سلول های جانوری و کاربرد آن در زمینه های پزشکی و دارویی مورد توجه زیادی واقع شده است. در این تحقیق دو نانوژل کیتوسانی تهیه شد. در تهیه این نانوداروها فاکتورهای حیاتی مثل تنظیم رهایش، جذب و بویژه ارسال هدفمند دارو مد نظر قرار گرفته است.
نانوژل های فسفریله کیتوسانی (PCS) و نانوژل های میریستیله کیتوسانی (MCS) به ترتیب از ترکیب کیتوسان با تری پلی فسفات TPP و میریستیک اسید تهیه شدند و سپس با داروی دکسوروبیسین DOXبارگذاری گردیدند. نانوژل ها با تکنیک های مختلف مانند میکروسکوپ الکترونی روبشی، پراکنش دینامیکی نور و طیف سنجی مادون قرمز مورد بررسی قرار گرفتند. سمی بودن داروی آزاد DOX، نانوژل MCS و MCS بارگذاری شده با DOX با روش MTT سنجیده شد.
نتایج حاصل از بارگذاری و رهایش نانوژل ها با داروی دکسوروبیسین حاکی از ظرفیت بالای بارگذاری و ظرفیت موثر دارو حدود 97 درصد بود. همچنین رهایش ملایم دارو 28-16 درصد از PCS در طی 5 روز و 40-18 درصد از MCS در مدت 15 روز بود. DOX و MCS-DOX اثر کشندگی مشابهی بر روی سلول های سرطانی پروستات (LNCaP)، نشان دادند.
هر دو نانوژل PCS و MCS هم از نظر اندازه و هم از نظر ظرفیت های بارگذاری و رهایش از قابلیت های مناسبی برخوردار بودند.