مروری بر نشانگرهای زیست مولکولی سرطان های تیروئید

سرطان های غده تیروئید شایع ترین نوع سرطان های غدد درون ریز می باشند. همانند سایر سرطان ها، تشخیص زود هنگام سرطان تیروئید نیز نقش بسیار مهمی در درمان و جلوگیری از پیشرفت بیماری دارد. در سال های اخیر تلاش های بسیاری با هدف کشف نشانگرهای زیستی مولکولی جهت پیش بینی، تشخیص به موقع، پیش آگهی انواع سرطان ها انجام گرفته است. مقاله حاضر، مروری بر پژوهش های انجام گرفته در زمینه کشف نشانگرهای زیست مولکولی برای انواع سرطان های تیروئید می باشد. مقالات مرتبط با نشانگرهای زیستی و سرطان های تیروئید، از پایگاه های اطلاعاتی، ما بین سال های 1996 و 2015 استخراج شده و براساس انواع سرطان های تیروئید، در چهار بخش مختلف مورد بررسی قرار گرفتند. در اکثر موارد، FNA امکان تعیین ماهیت گره های تیروئیدی را فراهم می آورد. با این وجود، این روش، به ویژه در تشخیص آسیب های مربوط به سلول های فولیکولار، با محدودیت هایی همراه است. طی تلاش هایی جهت بهبود صحت تشخیص و ارائه معیارهای پیش آگهی دهنده جدید، نشانگرهای مولکولی و ایمونوهیستوشیمیایی متعددی پیشنهاد شده اند و اکثر آن ها باید پیش از استفاده های معمول و کاربردهای بالینی، مورد تایید قرار گیرند. علی رغم حجم زیادی از داده ها مبنی بر کشف نشانگرهای زیستی، تعداد بسیار اندکی از این مولکول ها، تایید لازم جهت استفاده در سطح بالینی را کسب نموده اند. به طور کلی چنین می توان اذعان داشت که در بسیاری از موارد، استفاده از هر یک از این مولکول های نشانگر به تنهایی سودمند نبوده و برای تشخیص، پیش بینی و پیش آگهی صحیح تر، باید ترکیبی از آن ها مورد استفاده قرار گیرد.