اثر بخشی شعر درمانی گروهی بر افسردگی ومعنا جویی سالمندان مقیم در مراکز سالمندان زن شهرستان تفرش

سالمندی دروان حساسی از زندگی بشر است و توجه به مسائل و نیازهای این مرحله یک ضرورت اجتماعی است. افسردگی و ترس از زندگی می تواند منجر به فقدان معنی جویی در زندگی شود و این قضیه به خصوص برای سالمندان مقیم سرای سالمندی صادق است. ساکنان خانه سالمندان در غیاب روابط گرم با اعضای خانواده مستعد افسردگی و بی معنایی درزندگی هستند. از جمله درمان های روان شناختی که می تواند به درک معنای آنها به زندگی و کاهش افسردگی شان یاری سازد شعر درمانی گروهی است. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر شعر درمانی گروهی بر کاهش افسردگی و بهبود معنی جویی در زندگی سالمندان زن می باشد.
مطالعه به صورت نیمه تجربی با استفاده از پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. نمونه پژوهش از طریق نمونه گیری هدفمند از میان سالمندان زن مقیم در مراکز شبانه روزی شهرستان تفرش در سال 1393-1392 انتخاب شد. 30 نفر از سالمندان پس از اجرای غربالگری به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل تخصیص داده شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل آزمون معاینه مختصر وضعیت روانپزشکی(MMSE) جهت غربال آزمودنی ها و پرسشنامه افسردگی سالمند(GDS)، پرسشنامه مفهوم زندگی(MLQ) بودند که جهت ارزیابی اثرات مداخله استفاده شدند.
نتایج آزمون تی مستقل نشان دهنده ی تفاوت معنی داری بین نمرات افسردگی، جستجوی معنا در زندگی و معنا جویی (p=0/05)بین دو گروه مداخله و کنترل پس از آزمون می باشد. ضمنا نتایج تی زوجی تفاوت معنی داری بین نمرات افسردگی، معنی جویی و معنا در زندگی گروه مداخله در پیش آزمون و پس آزمون نشان می دهد.
یافته های پژوهش نشان داد که به کارگیری درمان های روان شناختی چون برنامه شعر درمانی گروهی می تواند به کاهش افسردگی و ایجاد معنا در زندگی سالمندان زن منجر شود.