بررسی تطبیقی انسان شناسی از اندیشه هایی امام خمینی(ره) با دیدگاه های غربی

انسان کامل از آن جهت که جامع همه کمال های امکانی است، چون مظهر تمام اسماء است این هماهنگی را بهتر از دیگر موجودها ارائه می دهد، لذا رسول اکرم (ص) در جریان جنگ احد با تحمل همه رنج ها، پیشنهاد نفرین به آنها را رد کرد وفرمود: «لم ابعث لعانا بل بعثت داعیا و رحمه الله م اهد قومی فانهم لا یعلمون».
یعنی من به منظور لعن مبعوث نشدم بلکه برای دعوت به حق و نشر رحمت به بعثت رسیده ام. سپس در نیایش خود چنین گفت: بار الها قوم مرا راهنمایی فرما زیرا آنان نادانند.
از انسان کامل به نامهای گوناگون یاد کرده اند: بودا او را «ارهات» می نامد و کنفوسیوس، «کیون تسو» آیینهای یوگا و بهاکتی نیز از او با عنوان «انسان آزاده» نام می برند. افلاطون او را فیلسوف می خواند و ارسطو «انسان بزرگوار»، نیچه «ابر انسان»، و عرفان و تصوف اسلامی نیز از آن به عبارات و اصطلاحاتی چند؛ قطب الاقطاب، غوث اعظم، روح کلی، کون جامع خلیفه الله و... تعبیر آورده است.
انسان، در فرهنگ اسلامی و به ویژه عرفان، نسبت به سایر اجزای عالم از اعتبار و اهمیت خاصی برخوردار است؛ به گونه ای که مقامش والاتر از سایر اجزای عالم، حتی کروبیان ملاء اعلی و فرشتگان عالم بالا دانسته شده است. به همین دلیل در عرفان اسلامی، بحث از انسان و انسان کامل، پس از بحث از وحدت وجود، به عنوان موضوع اصلی عرفان، در رتبه دوم قرار می گیرد؛ یعنی عمده مباحث عرفان اسلامی، درباره توحید و شئونات آن، و موحد حقیقی و صاحب مقام توحیدی در بین مخلوقات، یعنی انسان است.