دنیای مجازی عبور از «امپریالیسم» به «امپراتوری»

آخر هفته‌ها میهمانی دوره‌ای داشتیم. هر هفته یک خانواده، فامیل‌ها را دور هم جمع می‌کرد. بزرگ‌ترها با اشتیاق خاصی دور هم می‌نشستند و از هر دری می‌گفتند. میان همین صحبت‌ها، پای دردل‌ها به میان می‌آمد و از درد هم باخبر می‌شدیم. همفکری می‌کردیم و دغدغه حل مسایل یکدیگر را داشتیم. فضا کاملا صمیمی بود. بچه‌ها در بین بازی‌کردن به کار بزرگ‌ترها هم سرک می‌کشیدند و بسیاری موضوعات را غیرمستقیم می‌آموختند. نسل‌ها از نسل قبل الگو می‌گرفتند! کم‌کم عضو جدیدی وارد زندگی‌ها شد؛ عضوی که فقط حرف می‌زد، بی‌آن‌که بشنود؛ بی‌آن‌که توجه کند: تلویزیون! دیگر مثل قدیم، دور هم حلقه نمی‌زدیم. مثلثی می‌نشستیم. یعنی سر هرم، جناب تلویزیون در بالای مجلس می‌نشست و بقیه افراد روبروی او! به هم که نگاه می‌کردیم فقط نیمرخ یکدیگر را می‌دیدیم. صورت‌ها رو به عضو جدید بود. کم‌کم که بزرگ‌تر شدیم اعضای جدیدتری به فامیل ما اضافه شد. لپ‌تاپ، تب‌لت، موبایل، شبکه‌های اجتماعی، واتساپ، وایبر، اینستگرام... خداروشکر هنوزهم میهمانی دوره‌ای داریم. آخر هر ماه دور هم جمع می‌شویم؛ اما دیگر نه حتی مثلثی. از بزرگ و کوچک تا مرد و زن فامیل هریک گوشه خلوتی می‌نشینیم، سر پایین می‌اندازیم و با یارالکترونیکی خود مشغول می‌شویم. از بس سر به زیر شدیم، دیگر نه حتی نیمرخ که فقط کف سر همدیگر را می‌بینیم. جالب است که دور همیم ولی برای ارتباط از ابزار استفاده می‌کنیم. بلوتوث می‌فرستیم، پیامک می‌زنیم و یادمان می‌رود از دردهای یکدیگر بپرسیم. بچه‌ها هم مشغول بازی‌اند، اما نه توپ‌بازی و خاله‌بازی! بلکه بازی‌هایی پر از جنگ و خونریزی و خشونت. بازی‌های دیجیتالی! دیگر بچه‌ها کاری به کار بزرگ‌ترها ندارند. سرک نمی‌کشند، یاد نمی‌گیرند. آموزش از راه وسایل ارتباط‌جمعی شکل می‌گیرد و نسل‌ها بیگانه با نسل قبل رشد می‌کنند. گویی نسلی جدید از کشورهای غربی به ایران وارد کرده‌ایم که زبان نسل قبل را نمی فهمد...