بررسی عوارض پوستی گلوکانتیم موضعی در بیماران مبتلا به لیشمانیوز جلدی

بیماری لیشمانیوز جلدی (سالک) دراکثر نقاط ایران به طور اندمیک دیده می شود و به عنوان یک معضل بهداشتی- درمانی مطرح می باشد. اگر چه، سیر خودبه خود بهبود یابنده دارد، اما به منظور کوتاه نمودن مدت بیماری و محدود کردن اندازه ی اسکار ناشی از آن، اغلب توصیه به درمان می شود. خط اول درمان، تزریق موضعی یا سیستمیک گلوکانتیم می باشد که به دلیل عوارض جدی آن، تلاش برای یافتن داروی مناسب تر با عوارض کمتر همچنان ادامه دارد. این مطالعه، با هدف بررسی واکنش های پوستی در بیماران مبتلا به لیشمانیوز جلدی تحت درمان با گلوکانتیم موضعی انجام گرفت.
این مطالعه به صورت هم گروهی و آینده نگر بر روی تمامی بیماران مبتلا به لیشمانیوز جلدی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات پوست و سالک اصفهان در سال های 90-1389 که تحت درمان با گلوکانتیم موضعی قرار گرفتند، انجام شد. عوارض پوستی ایجاد شده با این نوع درمان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
130 بیمار مبتلا به لیشمانیوز جلدی که تحت درمان گلوکانتیم موضعی بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران 38/ 16 ± 97/ 23 سال بود. در 5/ 38 درصد از بیماران، عوارض پوستی مشاهده شد که اغلب به صورت راش ماکولوپاپولر همراه با خارش و اریتم (3/ 12 درصد) بود. میانگین مدت زمان شروع درمان با گلوکانتیم موضعی تا ظهور عوارض پوستی، 66/ 12 ± 98/ 20 روز بود. بین نوع و محل ضایعات و ظهور عوارض پوستی، ارتباط معنی داری وجود نداشت (050/ 0 < P).
عوارض پوستی ناشی از تزریق موضعی گلوکانتیم، اغلب راش ماکولوپاپولر همراه با خارش و اریتم و در محل دست بود. با توجه به ایجاد عوارض پوستی ناشی از تزریق موضعی گلوکانتیم، اهمیت موضع درمان و چگونگی روش تزریق و لزوم به کارگیری درمان توام بر اساس اندیکاسیون درمان موضعی در بیماران مبتلا به لیشمانیوز جلدی مورد تاکید قرار می گیرد.