تبیین و نقد پدیدارشناسی دین

«پدیدارشناسی» در تحولات تاریخی خود معنای ثابتی نداشته است. این اصطلاح پیشینه ای تا سخنان افلاطون و ارسطو، و در دوره جدید سخنان دکارت دارد. این گرایش، به دست هوسرل، تحولی بنیادین یافت. پدیدارشناسی دین، با انشعاب از پدیدارشناسی هوسرل، کوشیده است پدیدارهای دینی را با معیارها و ملاک های پدیدارشناسانه مورد ارزیابی قرار دهد. پدیدارشناسی دین، در دو چهره پدیدارشناسی کلاسیک و پدیدارشناسی هرمنوتیک ظهور دارد. این دو چهره، بیش از آن که گرایشی فلسفی باشند، روشی معرفت شناسانه به شمار می روند. درک و تفسیر پدیدارهای دینی، علاوه بر تاملات ناظر بر مبانی پدیدارشناختی کانتی و هوسرلی، دارای نقدها و تاملات مبنایی است که از فلسفه و معرفت شناسی اسلامی بر می آیند.