ارتباط سطوح پلاسمایی اپلین-13با شاخص مقاومت به انسولین و لپتین پلاسمای موش های صحرایی نر دیابتی پس از 8 هفته تمرین هوازی

نقش فیزیولوژیکی اپلین -آدیپوکاین مترشحه از بافت چربی- در مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 مشخص شده است. هدف از تحقیق حاضر، تعیین ارتباط سطح پلاسمایی اپلین-13 با شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) و لپتین پلاسمای موش های صحرایی نر دیابتی پس از 8 هفته تمرین هوازی بود.
مطالعه حاضر، مطالعه ای تجربی با مدل حیوانی بود. تعداد 28 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار به 3 گروه غیر دیابتی (9 سر)، دیابتی کنترل (9 سر) و دیابتی تمرین (10 سر) تقسیم شدند. دیابت نوع 2 با تجویز درون صفاقی نیکوتین آمید و استروپتوزوتوسین القا شد. موش های دیابتی تمرین، 8 هفته به طور فزاینده روی نوارگردان دویدند. پس از دوره تمرینی، سطوح پلاسمایی گلوکز، انسولین، لپتین و اپلین-13 اندازه گیری و HOMA-IR محاسبه شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون همبستگی پیرسون استفاده گردید و سطح معنی داری 05/ 0> p در نظر گرفته شد.
نتایج حاکی از کاهش معنی دار سطوح پلاسمایی گلوکز، انسولین، لپتین و HOMA-IR موش های دیابتی تمرین نسبت به موش های دیابتی کنترل، افزایش معنی دار سطوح پلاسمایی اپلین موش های دیابتی تمرین نسبت به موش های غیر دیابتی و دیابتی کنترل و ارتباط منفی معنی دار سطوح پلاسمایی اپلین با HOMA-IR و لپتین پلاسمای موش های دیابتی تمرین بود.
در این تحقیق، 8 هفته تمرین هوازی با بهبود حساسیت به انسولین (کاهش HOMA-IR و لپتین پلاسما) موجب افزایش سطوح پلاسمایی اپلین-13 موش های صحرایی نر دیابتی شد.