به کارگیری مدل مخاطره جمعی برای پیش بینی زمان بقای بیماران مبتلا به لنفوم منتشر سلول های بزرگ B و تعیین ژن های موثر بر آن با استفاده از داده های ریزآرایه

تحقیقات اخیر نشان داده است که بیان ژن های موثر بر بقای بیماران سرطانی، نقش مهمی را به عنوان عامل خطر یا عامل پیشگیری کننده بیماری بازی می کنند. مطالعه حاضر برای تعیین ژن های موثر بر بقای بیماران مبتلا به لنفوم منتشر سلول بزرگ B و پیش بینی زمان بقای آن ها با استفاده از این ژن ها طراحی شده است.
مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی بوده که بر روی 40 بیمار مبتلا به لنفوم منتشر سلول B انجام شده است. برای این بیماران 2042 بیان ژن اندازه گیری شده است، به منظور پیش بینی زمان بقای بیماران، ترکیب مدل بقای نیمه پارامتری جمعی با دو روش انتخاب ژن الستیک نت و لاسو به کار رفته است. مقایسه ی روش های ذکر شده با رسم سطح زیر منحنی مشخصه عملکرد و محاسبه میانه آن منحنی انجام گرفت.
براساس یافته های این مطالعه ده ژن موثر به وسیله روش الستیک نت- جمعی انتخاب شده است و روش لاسو- جمعی هفت ژن انتخاب کرده است. ژن GENE3325X زمان بقای بیماران را افزایش می دهد (006 /0=P) و ژن های GENE3980X و GENE377X زمان بقای بیماران را کاهش می دهند (004/ 0=P). این سه ژن به عنوان مهم ترین ژن ها در هر دو روش انتخاب شده است.
مطالعه حاضر نشان داد که روش الستیک نت کارائی بهتری از روش رایج لاسو در تعیین ژن های موثر بر زمان بقای بیماران دارد. علاوه بر این مشاهده شد که به کار بردن مدل بقای جمعی به جای مدل رایج کاکس و استفاده از داده های ریزآرایه راهکاری مفید و قابل استفاده برای پیش بینی زمان بقای بیماران مبتلا به سرطان است.