بررسی خطاهای حین کار در دندان های درمان ریشه شده توسط دانشجویان دندانپزشکی مشهد در سال تحصیلی 1391-1390

هدف از مطالعه حاضر، بررسی خطاهای تکنیکی هنگام درمان ریشه دندان توسط دانشجویان دندان پزشکی سال پنجم و ششم دانشکده دندان پزشکی مشهد بود.
400 پرونده از درمان ریشه های انجام شده توسط دانشجویان دندان پزشکی سال پنجم و ششم در سال تحصیلی 1391-1390 به طور تصادفی انتخاب و بررسی گردیدند. برای هر دندان، 4 رادیوگرافی شامل: اولیه، اندازه گیری،(Master Cone (MC و پرکردگی کانال توسط دو نفر از اساتید بخش درمان ریشه با بزرگنمایی دو برابر و نگاتوسکوپ بررسی شد. طول و تراکم پرگردگی، همچنین وقوع خطاهای تکنیکی شامل گسترش حفره دسترسی، لج، پرفوریشن آپیکال، زیپ آپیکالی، وسیله شکسته، استریپ پرفوریشن، و کانال پیدا نشده مورد مطالعه قرار گرفتند. سپس داده ها گردآوری شده و با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون Chi-Squre، کروسکال والیس، من ویتنی، و آزمون دقیق فیشر آنالیز شدند (α=0.05).
79/7درصد دندان ها دارای طول پرکردگی مناسب و 8/ 65 درصد واجد تراکم پرکردگی مناسب بودند. ارتباط معنی داری بین تراکم (001/ 0=P) پرکردگی با موقعیت دندان در قوس فکی دیده شد. به طوری که وجود حباب در دندان های مولر بیشتر از دندان های پرمولر و قدامی مشاهده گردید (5/ 43 درصد). بیشترین خطای مشاهده شده، لج (8/ 24 درصد) بود و پس از آن به ترتیب، پرفوریشن آپیکال (19 درصد)، زیپ آپیکالی (18 درصد)، گسترش بیش از حد حفره دسترسی (8/ 12 درصد)، وسیله شکسته (3 /2 درصد)، کانال پیدا نشده (8/ 0 درصد) و استریپ پرفوریشن (5/ 0 درصد) قرار داشتند. پرفوریشن (041/ 0=P) و زیپ آپیکالی (019/ 0=P) به طور معنی داری در دانشجویان سال پنجم بیشتر از سال ششم بود وسایر خطاهای تکنیکی رابطه ای با سطح تحصیلی دانشجویان نداشتند.
خطاهای تکنیکی بیشتر در دندان های مولر رخ دادند و لج بیشترین خطای رخ داده بود. همچنین تفاوت اندکی بین دانشجویان سال پنجم و ششم از لحاظ وقوع خطاهای تکنیکی درمان ریشه وجود داشت.