جداسازی، تکثیر و تمایز سلول های استرومال مزانشیمی خون بند ناف انسانی به سلول های پروژنیتور عصبی در محیط آزمایشگاهی

خون بند ناف دارای مزایای فراوانی نسبت به سایر منابع سلول های استرومال مزانشیمی است. این مطالعه با هدف فراهم کردن یک دستورالعمل جدید جهت تمایز عصبی سلول های استرومال مزانشیمی خون بند ناف انسانی در محیط آزمایشگاه انجام گرفت.
در این مطالعه تجربی، سلول های بنیادی مزانشیمی خون بند ناف انسانی پس از جداسازی و تایید مورفولوژیکی، تمایز به رده چربی و استخوان و ایمنوفنوتایپ، با رتینوئیک اسید، فاکتور رشد فیبروبلاستی، فاکتور رشد عصبی، فاکتور رشد اپیدرمال، اسید اسکوربیک، ایزوبوتیل گزانتین و محیط کشت نوروبازال جهت القای تمایز عصبی تیمار گردید. بیان نسبی ژن های اختصاصی عصبی با Real-Time PCR، نرم افزار 2009 REST و 5/11 SPSS مورد بررسی قرارگرفت.
نتایج نشان داد که سلول های استرومال مزانشیمی، دوکی بوده و پتانسیل تمایز به رده چربی و استخوان را دارند. فلوسیتومتری برای(78%) CD73، (78%) CD105 مثبت و برای CD45 (2%) و (5/2%) HLA-DR منفی بود. پس از تمایز عصبی و تغییر شکل قابل توجه سلول های استرومال مزانشیمی به سلول های عصبی، نتایج تجزیه و تحلیل Real-Time PCR نشان داد که بیان ژن هایی نظیر MBP، nestin، MAP-2 و GFAP به طور معناداری در مقایسه با سلول های تمایز نیافته(کنترل) افزایش یافته است(05/0 p <).
مطالعه حاضر نشان داد، تیمار سلول های استرومال مزانشیمی با ترکیبی از فاکتورهای رشد و مواد شیمیایی باعث القای تمایز عصبی شده و می تواند باعث افزایش کارآیی سلول درمانی بیماری های نورودژنراتیو براساس سلول های بنیادی در آینده گردد. هر چند که عملکرد سلول های پروژنیتور عصبی به دست آمده قبل از کاربرد بالینی باید در مدل های حیوانی ارزیابی شود.