نقش متغیرهای فردی و شغلی در خودکشی و خودآسیب زنی کارکنان نظامی

رفتارهای خودآسیب رسان مثل خودکشی و خودآسیب زنی شیوع قابل ملاحظه ای در بین نظامیان دارند. این رفتارها می توانند از علل متفاوتی ناشی شوند و هدف مطالعه حاضر نیز بررسی نقش عوامل فردی و شغلی در رفتارهای خودآسیب رسان می باشد.
215 نفر از کارکنان یکی از نیروهای نظامی به صورت تصادفی انتخاب شده و پس از کسب رضایت، پرسشنامه های پژوهش را تکمیل نمودند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه رفتار خودکشی (SBQ-R)، پرسشنامه خودآسیب زنی (SHI)، پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ (MBI)، پرسشنامه رضایت شغلی و پرسشنامه استرس شغلی بود.
یافته ها نشان دادند که درآمد، سابقه خدمت، درجه و سن نقش معناداری در رفتارهای خود آسیب رسان دارند، اما وضعیت تاهل تاثیر معناداری در این رفتارها نداشت. همچنین از بین سه متغیر فرسودگی، رضایت و استرس شغلی، دو مولفه فرسودگی (خستگی عاطفی و مسخ شخصیت) و استرس شغلی پیش بین معنادار خودکشی بودند، با این حال این متغیرها نقش معناداری در پیش بینی رفتار خودآسیب زنی نداشتند.
عوامل فردی و شغلی در گرایش به رفتارهای خودآسیب رسان نقش دارند که این مسئله به دلیل استرس و تنشهای ناشی از محیط نظامی و عدم انطباق با شرایط ایجاد شده باشند.