اثرات فتودینامیک درمانی بر ماتریکس خارج سلولی تومور و مولکول های مرتبط با آن

فتودینامیک درمانی(PDT) روش جدید در درمان سرطان است. این روش شامل فعال شدن یک حساسگر نوری به وسیله نور با طول موجی مشخص است که با مولکول اکسیژن واکنش می دهد تا اکسیژن منفرد و یا گونه های فعال اکسیژن (ROS) تولید کند و منجر به مرگ سلول توموری می گردد. زمانی که تومور با فتودینامیک درمانی درمان می گردد، علاوه بر سلول های سرطانی، ماتریکس خارج سلولی و محتویات سلولی محیط اطراف تومور نیز تغییر می کند که در نهایت بر بقای سلول های توموری اثر می گذارد. مطالعات مختلفی در جهت پی بردن به چگونگی تغییر ماتریکس خارج سلولی تومور در فرآیند PDT انجام شده است.
فتودینامیک درمانی منجر به فعال شدن فاکتور های رشد، ماتریکس متالو پروتئیناز و پروستاگلاندین های مشتق از COX-2 در ماتریکس خارج سلولی تومور می گردد. مهار کننده هایی که این مولکول را هدف می گیرند، می توانند کارآیی فتودینامیک درمانی را افزایش دهند. بهبود در کارآیی پاسخ فتودینامیک درمانی به تومور با به کارگیری روش های ترکیبی که سلول های سرطانی به ویژه التهاب و یا رگ زایی را هدف قرار می دهد، حاصل می گردد. در این مقاله مروری اثر های فتودینامیک درمانی بر روی سلول های توموری شامل تغییر در ماتریکس خارج سلولی تومور و مولکول های مرتبط با آن شرح داده می شود.