تاثیر تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی بر توان بی هوازی ناجیان غریق

تاثیر تمرینات پلایومتریک بر بهبود توان بی هوازی بخوبی شناخته نشده است. هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی بر توان بی هوازی ناجیان غریق بود.

آزمودنی های این پژوهش 22 ناجی داوطلب با دامنه سنی 31-21 سال بودند که به طور تصادفی به سه گروه تمرین در آب (7 نفر)، تمرین در خشکی (7 نفر) و کنترل (8 نفر) تقسیم شدند. نخست از آزمودنی ها آزمون های رست، رکورد شنای 33 متر سربالا، طول شیرجه، توان بی هوازی و توان متوسط، حداقل و حداکثر گرفته شد. سپس هر یک از دو گروه تمرین در آب و خشکی به مدت شش هفته سه جلسه ای (18 جلسه) به انجام تمرینات پلایومتریک پرداختند؛ طی این مدت گروه کنترل هیچ تمرینی انجام ندادند. پس از پایان دوره تمرینی، از آزمودنی های هر سه گروه در شرایط مشابه، پس آزمون به عمل آمد و با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه، تفاوت میانگین های بین سه گروه مقایسه شد و نتایج در سطح معناداری 05/ 0>P مورد آزمایش قرار گرفت.

نتایج نشان داد هر دو نوع تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی موجب بهبود معنادار رکورد 33 متر شنای کرال سینه سربالا، طول شیرجه، توان حداقل، حداکثر و متوسط آزمون رست می شوند (05/ 0>P).

با توجه به دسترسی ناجیان غریق به آب و بی نیازی تمرینات در آب به وسایل خاص و نیز کاهش احتمال بروز گرفتگی عضلانی و آسیب مفصلی، برای بهبود قابلیت های عملکردی ناجیان غریق تمرینات پلایومتریکی در آب پیشنهاد می شود.