بررسی معناشناختی واژگان متفرد حوزه معنایی طبیعت در بافت کلامی نهج البلاغه

در متن نهج البلاغه واژگانی وجود دارد که تنها یک بار به کاررفته است، ازاین رو می توان آن ها را متفرد نامید، برخی از این واژگان در حوزه ی معنایی خود مترادف دارند، ولی هیچ یک از این واژگان مترادف، نمی تواند در محور همنشینی کلام، جایگزین واژه ی متفرد شود؛ چرا که واژگان متفرد در عین اشتراکات معنایی گاه در بافت کلام بار معنایی و مفهومی منحصربه فردی هستند که سایر واژگان همان حوزه معنایی این ویژگی را ندارند و گاه استفاده از آرایه های ادبی که از میان آن ها سجع، استعاره و کنایه بیشترین کاربرد را دارد، باعث تمایز واژه ی متفرد و به کار رفتن آن در بافت کلام حضرت شده است. در این پژوهش درصدد هستیم با استخراج واژگان متفرد حوزه ی معنایی طبیعت، چه از نظر معنا و مفهوم و چه از نظر ادبی که برجستگی بیشتری در بافت جمله دارند، به بررسی معانی آن ها با توجه به کتب لغت و شروح موجود و مقایسه یهر یک از این واژگان با واژگان مترادف هم حوزه اش بپردازیم و با توجه به معانی به دست آمده، تفاوت و فروق معنایی واژگان متفرد با سایر مترادفات در حوزه معنایی خاصش را در پی بررسی روابط معنایی بین آن ها ذکر کنیم. از این رهگذر به علت استفاده ی این واژگان متفرد در بافت کلامی مخصوص خود و گستره ی مفهومی خاص و منحصر به فرد هر واژه و ابعاد زیبایی شناختی کلام حضرت دست می یابیم. از دیگر دستاوردهای این پژوهش این است که آشکار می شود. واژگان متفرد نسبت به واژگان مترادف هم حوزه ی خود، دارای بارمعنایی و مفهومی خاص و متمایزی هستند که آن ها را با سیاق و بافت کلامی خودشان در بالاترین حد هماهنگی قرار می دهد. ما در دستیابی به این اهداف از روش توصیفی تحلیلی بهره می بریم.