مقایسه عملکرد و کارایی دو سیستم پرورشی خودکار، مبتنی بر منطق فازی و متداول، در تولید ماهی پاکو قرمز (Piaractus brachypomus)

بیشتر مطالعات انجام شده در یک دهه اخیر روش های مختلف تولید آبزیان و شرایط زیستی ماهیان را با هدف بهینه سازی بررسی کرده است. تحقیقات دیگر نیز روش های نوین مدیریتی با هدف کاهش دخالت انسانی در سامانه های تولید و پرورش ماهی از نوع نیمه متراکم و متراکم را کندوکاو کرده اند. در تحقیق حاضر سازگانی پرورشی از نوع متراکم طراحی شد. به منظور کاهش سطح دخالت انسان در این سازگان از حسگرهای آنالیز کیفیت آب و کنترل کننده خودکار منطبق بر منطق فازی استفاده شد و با سیستم مرسوم مقایسه شد. برای این منظور درون هر یک از مخازن ونیرو با ظرفیت 1000 لیتر و از جنس فایبرگلاس، 50 قطعه ماهی پاکو قرمز (Piaractus brachypomus) با وزن اولیه 74/3±05/15 و 43/3±98/14 گرم به ترتیب در سازگان مدرن مجهز به سامانه کنترلی و سازگان مرسوم (فاقد سامانه کنترلی) قرار گرفتند و تا رسیدن به حداقل دو برابر وزن اولیه پرورش یافتند. در پایان دوره آزمایش یعنی هفته چهارم، متوسط وزن ماهی درون سازگان مدرن به میزان 06/10±43/56 گرم (75/3 برابر وزن اولیه) و متوسط وزن ماهی درون سازگان مرسوم به میزان 38/7±13/40 گرم (68/2 برابر وزن اولیه) رسید. شاخص های متوسط افزایش وزن روزانه برای هر ماهی 32/1 و 65/0گرم، نرخ رشد ویژه 40/5 و 14/3 درصد و ضریب تبدیل غذایی نیز 73/0 و 21/1 به ترتیب در سازگان های مدرن و مرسوم به دست آمد که در مقام مقایسه میان دو بوم سازگان پرورشی طراحی شده به طور معنی داری)05/0(P< متفاوت بود. نتایج این پژوهش نشان داد که با به کارگیری سامانه مدرن کنترلی می توان کارایی سازگان پرورشی را با تعریف دامنه مناسب برای شاخص های اصلی کیفیت آب افزایش داد و به بهینه سازی شاخص های رشد نیز رسید.