بررسی تاثیر آموزش مراقبت مبتنی بر شناخت رفتار نوزاد به مادر بر خونریزی مغزی و مدت وابستگی به ونتیلاتور در نوزادان نارس

خونریزی مغزی و سندرم دیسترس تنفسی، دو عارضه شایع در نوزادان نارس است. مراقبت بر اساس شناخت رفتار، با ذخیره انرژی، کاهش دوره های آپنه و تغییرات جریان خون مغزی ممکن است بتواند این عوارض را کاهش دهد.

تعیین تاثیر آموزش مراقبت بر اساس شناخت رفتار نوزاد نارس به مادر بر بروز خونریزی مغزی و مدت وابستگی به ونتیلاتور.

در این کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی دو گروهه، 70 نوزاد نارس زیر 32 هفته -بستری شده در NICU بیمارستان ام البنین (س) مشهد در سال 1393- بررسی شده اند. در گروه مداخله، رفتارها و برنامه مراقبت، با ابزار Assessment of Preterm Infants’ Behavior (مشاهده و ثبت رفتارهای نوزاد نارس) به مادران و پرستاران آموزش داده شد. در زمان ترخیص، بروز خونریزی مغزی و مدت وابستگی به ونتیلاتور به ساعت، بر اساس پرونده نوزاد ثبت گردید. تحلیل داده ها توسط نرم افزارSPSS و آزمون های تی مستقل، مجذور کای و ضریب همبستگی پیرسون انجام گردید.

میانگین سن جنینی در گروه مداخله 7/1 ± 7/29 و در گروه شاهد 7/1 ± 6/29 هفته بوده است. بروز خونریزی مغزی در گروه شاهد 3/54 درصد (19 نفر) و در گروه مداخله 9/22 درصد (8 نفر) بوده است. نتیجه آزمون مجذور کای، تفاوت معناداری را بین دو گروه نشان می دهد (01/0=P). مدت وابستگی به ونتیلاتور در گروه مداخله 7/14 ± 8/28 و در گروه شاهد 6/8 ± 3/17 روز بوده است. نتیجه آزمون تی مستقل، تفاوت معناداری را بین دو گروه نشان داده است (001/0P<).

اجرای مراقبت بر اساس شناخت رفتار، می تواند طول مدت وابستگی به ونتیلاتور و بروز خونریزی مغزی را کم کند و پیشنهاد می شود از آن به عنوان یک برنامه مراقبتی جهت کاهش بروز عوارض نارسی استفاده شود.