نقش تاب آوری در ارتباط با مقاومت نسبی برابر تجارب خطرناک اجتماعی

جستجوی رابطه میان قرار گرفتن در معرض خطرات برای ایجاد مشکلات هیجانی و رشد نا سازگاری اجتماعی(Social maladjustment) و بروز رفتارهای نا سازگارانه ی هیجانی و اجتماعی محققان را به این درک رساند که که همه ی افرادی که برچسب «در معرض خطر» می خورند مشکلات هیجانی و اجتماعی ندارند، این درک منجر به مفهوم سازی جدیدی از رشد انسان شد. این موضوع دیدگاه هارا به رشد انسان هدایت کرد و تمرکز بالقوه بر این اندیشه ایجاد کرد که پیامدهای زندگی افراد در درجه ی نخست بر اساس نیرومندی های آن ها تعیین می شود تا ضعف هایشان. همینطور بسیاری از مطالعات بر داشته های افراد به جای نقایص آن ها تمرکز کردند و تلاش ها در جهت فهم این موضوع صورت گرفت که چرا بعضی افراد علی رغم شرایط زندگی نا سازگار به طور مثبت رشد می کنند(نورمن، 2008).در زمینه تاب آوری سه موج پژوهشی مطرح گردیده است: موج اول: واکنش به این پرسش بود که چه ویژگی هایی تفکیک کننده ی افرادی است که علی رغم عوامل خطر آفرین یا شرایط ناگوار نسبت به افرادی که رفتارهای مخرب نشان می دهند، پیشرفت می کنند. بیشتر ادبیات و منابع موجود تاب آوری جستجویی است جهت توصیف ویژگی های تاب آورانه ی درونی وبیرونی که به افراد کمک می کنند تا خود را تطابق دهند و کارکرد قبلی خود را باز یابند و فهرستی ار ویژگی های ارایه شده پیامد موج اول پژوهش های تاب آوری بود.
موج دوم: تلاشی در جهت کشف فرایندهای دستیابی به ویژگی های شناخته شده تاب آوری بود. بنابراین تاب آوری به عنوان فرایند تطابق با شرایط ناگوار به صورتی مطرح بود که به شناسایی، تحکیم وتقویت ویژگی های تاب آوری یا عوامل حفاظتی منجر می گردد.
موج سوم: تاب آوری به مفهوم تاب آوری منجر گردید. آشکار گردید که فرایند انجام مجدد بعد از در هم گسیختگی نیاز به نوعی نیروی انگیزشی دارد. این موج تاب آوری که به عنوان نوعی نیروی انگیزشی مطرح شد فرد را برای جستجوی فرزانگی، خود شکوفایی، نوعدوستی و هماهنگی با منبع روحانی قدرت بر می انگیزد(به نقل از کاوه، 1388).