مقایسه پاسخ ایمنی همورال و غلظت پروتئین های پلاسمای مرغان بومی آذربایجان غربی و لاین پرتولید آرین

در تحقیق حاضر، به منظور مقایسه پاسخ های ایمنی در پرندگان بومی و پرتولید، پاسخ های ایمنی همورال (عیار پادتن کل، عیار ایمونوگلوبولین Y و عیار ایمونوگلوبولین M) و غلظت پروتئین های پلاسما (پروتئین تام، آلبومین، گلوبولین و نسبت آلبومین به گلوبولین)، اندازه گیری شده در سنین 22 و 50 هفتگی در 49 پرنده سنگین وزن لاین گوشتی آرین و 79 قطعه مرغ بومی آذربایجان غربی، بررسی شدند. همه ی صفات با مدل تجزیه واریانس سه طرفه با اثر متقابل با برازش دو سویه (بومی و آرین)، دو جنس (مرغ و خروس) و دو سن مختلف (22 و 50 هفتگی) تحلیل گردیدند. عیار پادتن کل و ایمونوگلوبولین Y در سویه بومی، جنس ماده و در سن 22 هفتگی بطور معنی داری بیشتر از سویه ی آرین، جنس نر و سن 50 هفتگی بود. غلظت پلاسمایی پروتئین تام، آلبومین و گلوبولین در سویه ی آرین و سن 50 هفتگی بیشتر از سویه ی بومی و سن 22 هفتگی بود. مقدار آلبومین تنها در مرغ ها معنی دار بود. به جز اثر سن، نسبت آلبومبن به گلوبولین در سویه ی بومی و مرغ ها بیشتر از سویه ی آرین و خروس ها بود. این نسبت در خروس های آرین کمترین مقدار را داشت. برای آثار متقابل بین عوامل اصلی، کمترین پاسخ های ایمنی پادتن کل و ایمونوگلوبولین Y در خروس های آرین، سن 50 هفتگی هر دو سویه و سن 50 هفتگی هر دو جنس مشاهده گردید. این آثار برای ایمونوگلوبولین M روند یکنواختی را نشان ندادند. به طور کلی، نتایج نشان دادند که پرندگان نر و ماده ی بومی نسبت به خروس های سویه ی پرتولید آرین، وقتی در شرایط یکسان پرورش داده شوند، از نظر پاسخ ایمنی همورال برتری دارند. بنابراین، ممکن است بتوان از آمیزش خروس های بومی با مرغ های آرین جوجه های مقاوم تر به بیماری ها ایجاد نمود.