اثرات سطوح اسیدهای آمینه و روش های خوراک دهی بر عملکردو خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی سویه آرین

با هدف بررسی اثرات روش خوراک دهی و سطح اسیدهای آمینه بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی سویه آرین، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی و به روش فاکتوریل با سه سطح خوراک دهی و دو سطح اسید آمینه انجام شد. برای این منظور، از 828 قطعه جوجه خروس یک روزه استفاده گردید. هر گروه آزمایشی شامل 6 تکرار و 23 قطعه جوجه بود. سطوح اسید آمینه لیزین (سطح پیشنهادی سویه آرین و سطح 8 درصد بیشتر از آن) از روز نخست پرورش و روش های خوراک دهی پس از 10 روزگی اعمال شدند. در روش خوراک دهی متناوب، حذف دان در چند وعده انجام شد و در روش خوراک دهی پیوسته، حذف دان تنها در یک مرحله صورت گرفت. جیره ها در چهار مرحله 0 تا 11، 12 تا 24، 25 تا 36 و 37 تا 49 روزگی اعمال گردیدند. وزن بدن، مصرف خوراک و تلفات ثبت شدند. در 49 روزگی، پنج قطعه پرنده از هر تکرار کشتار و قسمت های مختلف لاشه شامل سینه، ران، پشت، کمر و چربی حفره بطنی به صورت درصدی از وزن زنده مشخص شد. افزایش سطح اسیدهای آمینه در 11، 24، 36 و 45 روزگی باعث بهبود ضریب تبدیل خوراک شد (p<0.05). با افزایش سطح اسیدهای آمینه ضروری در جیره سرعت رشد بهبود یافت به طوری که در 36، 45 و 49 روزگی تفاوت معنی دار مشاهده شد. مصرف خوراک با افزایش سطح اسیدهای آمینه در 11، 24 و 36 روزگی کمتر شد ولی در سنین 45 و 49 روزگی افزایش یافت. محدودیت خوراک سبب بهبود معنی دار ضریب تبدیل خوراک شد (p<0.05). شدت محدودیت خوراک با بهبود ضریب تبدیل خوراک رابطه مستقیم داشت. به طوری که خوراک دهی متناوب سبب کاهش بیشتر ضریب تبدیل خوراک شد. مصرف خوراک با اعمال محدودیت کاهش یافت اما تفاوت ها تنها در 24 و 45 روزگی معنی دار شدند (p<0.05). محدودیت خوراک سبب کاهش معنی دار (p<0.05) درصد سینه شد. به طور کلی، نتایج این آزمایش نشان داد که برنامه های محدودیت خوراک اثر منفی بر عملکرد جوجه های گوشتی ندارد. همچنین نتایج نشان دادند که به جای استفاده از سطوح بیشتر اسیدهای آمینه در جیره جوجه های گوشتی می توان از سطح کمتر اسیدهای آمینه به همراه اعمال برنامه مناسب خوراک دهی استفاده نمود.