بهینه سازی کارآیی علف کش های سولفوسولفورون و سولفوسولفورون + متسولفورون متیل در کنترل علف هرز جو دره (Hordeum spontaneum Koch.)، در گندم با استفاده از مواد افزودنی

از زمانی که کاربرد فلم پروپ متیل ایزوپروپیل منسوخ شد، علف هرز جو دره ((Hordeum spontaneumبه اکثر مزارع گندم و جو کشورمان تهاجم پیدا کرده است. سولفوسولفوورن و سولفوسولفوورن + مت سولوفورون متیل در مقادیر بالاتر از مقدار توصیه شده قادر به کنترل این علف هرز هستند که این امر باعث خسارت به گندم می شود. از این رو، دو آزمایش واکنش به مقدار مصرف علف کش به منظور بهینه سازی مقدار مصرف این دو علف کش در کنترل علف هرز جو دره با استفاده از 9 ماده افزودنی در سال 1392 در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد در قالب آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار به اجرا درآمد. تیمارها شامل 6 غلظت از هر علف کش با و بدون هر یک از مواد افزودنی بودند. علاوه بر این، غلظتی از علف کش ها که موجب فراهمی کنترل 90 درصدی با و بدون ماده افزودنی جو دره شده بودند نیز روی رقم کاسکوژن گندم بکار برده شدند. براساس مقادیر پتانسیل نسبی، آدیگور و پروپل به ترتیب موثرترین ماده افزودنی برای افزایش کارآیی علف کش-های سولفوسولفوورن و سولفوسولفوورن + مت سولوفورون متیل بودند. نیترات آمونیوم و دی اکتیل نیز به ترتیب کم اثرترین مواد افزودنی در بهبود کارآیی علف کش های سولفوسولفوورن و سولفوسولفوورن + مت سولوفورون متیل بودند. انتخابی بودن هر دو علف کش با به کارگیری مواد افزودنی تغییر نکرد. از آن جا که عوامل نفوذ دهنده بیشترین کارایی را در میان مواد افزودنی داشتند می توان بیان کرد که احتمالا تحمل نسبی علف هرز جو دره، علاوه بر تجزیه علف کش، به دلیل ویژگی های فیزیکوشیمیایی کوتیکول برگ آن نیز می باشد.