اثر عصاره هیدروالکلی گل محمدی (Rosa damascena) بر چسبندگی های داخل شکمی متعاقب لاپاراتومی در موش صحرایی

به اتصالات پاتولوژیک بین سطوح پریتوئن یا حفره لگن، چسبندگی های شکمی گفته می شود.گل محمدی به دلیل دارا بودن ترکیبات فلاونوئیدی با ایجاد خواص آنتی اکسیدانی مانع از ایجاد چسبندگی می گردد. لذا این مطالعه با هدف بررسی تاثیر عصاره گل محمدی بر روند ترمیم چسبندگی انجام گرفته است.
در این مطالعه تجربی، 30 سر موش صحرایی به طور تصادفی به سه گروه درمان با عصاره 1% و 5% گل محمدی (گروه A و B)، و درمان با آب مقطر (گروه C) تقسیم شدند. در حین لاپاراتومی سه برش طولی و عرضی به طول 2 سانتیمتر در سمت راست و قطعه ای به ابعاد 2×2 سانتیمتر از سمت چپ دیواره ی شکمی برداشته شد. در ادامه در گروه های A وB به ترتیب ml3 از محلول 1% و 5% عصاره گل محمدی و در گروه C،ml 3 از آب مقطر درون محوطه شکم ریخته و شکم بسته شد. بعد از 14 روز با انجام لاپاراتومی مجدد چسبندگی ها بر اساس تعداد باندهای آن (مقیاس کانباز(درجه بندی شدند. داده ها توسط SPSS 16 و با استفاده از آزمون Mann-Whitney تحلیل شدند.
میزان چسبندگی در گروه A به طور معناداری از گروه C کمتر بود (007/0P=)، بطوریکه میانگین درجه چسبندگی در گروه های A و C به ترتیب 265/1±4/1 و 816/0±3 به دست آمده است.
عصاره 1% گل محمدی موجب کاهش قابل توجه در چسبندگی های داخل شکمی متعاقب لاپاراتومی می گردد. احتمالا در موارد مشابه در انسان نیز موثر می باشد و میتوان با انجام تحقیقات بیشتر از این عصاره و یا مواد مشتق از آن در جراحی های بالینی، برای این گونه ضایعات استفاده گردد.