مقایسه کیفیت زندگی در میان افراد دارا و فاقد لکنت در ایران

شواهد حاکی از آن است که کیفیت زندگی در میان بزرگسالان دارای لکنت، کاهش می یابد. با وجود این که موضوع کیفیت زندگی در تعامل تنگاتنگی با مسائل فرهنگی جامعه است، تاکنون گزارشی از شرایط کیفیت زندگی مرتبط با سلامت افراد دارای لکنت در کشور ایران منتشر نشده است. هدف از این پژوهش بررسی کیفیت زندگی مرتبط با سلامت افراد دارای لکنت درمقایسه با افراد فاقد لکنت در جامعه ی ایران می باشد.
در این مطالعه ی توصیفی- تحلیلی، 65 نفر(10 زن و 55 مرد) با میانگین سنی 24/16 سال، درگروه افراد دارای لکنت از میان کلینیک های گفتاردرمانی شهر اصفهان و 65 شهروند (10 زن و 55 مرد) با میانگین سنی 24/21 سال، در گروه افراد دارای گفتار طبیعی جای گرفتند. این افراد به وسیله ی پرسشنامه SF-36 و به منظور مقایسه ی کیفیت زندگی، مورد مطالعه قرار گرفتند.در مرحله ی بعد داده های حاصل از این پرسشنامه از طریق آماره های توصیفی و آزمون های آماری chi-square و t مستقل و نیز توسط نرم افزار SPSS نسخه ی 16 مورد تحلیل قرار گرفت. میانگین و انحراف معیار نمره ی سلامت جسمی، سلامت ذهنی و کیفیت زندگی در افراد دارای لکنت به ترتیب72/4 (2/4±)، 60/5 (2/5±)، 66/3 (2/3±)، و در افراد فاقد لکنت به ترتیب 79 (1/7±)، 67/5 (2/2±)، 73/2 (1/6±) می باشد. مقایسه های آماری نشان داد که میانگین نمره ی سلامت جسمی، سلامت ذهنی و کیفیت زندگی در افراد دارای لکنت به بطور معناداری پایین تر می باشد.
لکنت بر روی کیفیت زندگی افراد تاثیر منفی دارد. لذا می بایست در اجرای برنامه های درمانی و اندازه گیری نتایج درمان لکنت به موضوع کیفیت زندگی توجه بیشتری نشان داد.