بررسی آگاهی آسیب شناسان گفتار و زبان از روش های ارتباطی مکمل و جایگزین

ناتوانی در صحبت کردن، مانع برقراری ارتباط و باعث دوری فرد از جامعه خواهد شد. روش های ارتباطی مکمل و جایگزین ACC به عنوان راهکاری مناسب برای کمک به افراد دارای اختلالات شدید در درک و بیان گفتار، مطرح است. در این پژوهش، میزان آگاهی آسیب شناسان گفتار و زبان از این روش ها مورد بررسی قرار گرفت.
آزمودنی های این پژوهش مقطعی و توصیفی، 25 آسیب شناس گفتار و زبان شاغل در مراکز درمانی وابسته به دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی بودند. برای آگاهی سنجی، از پرسشنامه ی محقق ساخته ای استفاده شد که روایی محتوای آن به روش لاواشه بررسی شد.در توصیف داده ها، نرم افزار آماری SPSS (نسخه شانزدهم) به کار گرفته شد.
روایی محتوای ابزار پژوهش76/ 31 به دست آمد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد 28درصد از آزمودنی ها اصلا با روش های ارتباط مکمل و جایگزین آشنا نبودند و 68 درصد، آشنایی اندکی با آن داشتند. این درحالی بود که 96 درصد از پاسخ دهندگان با بیماران سخت ارتباط مواجه بوده اند.هیچ یک از پاسخ-دهندگان ابزارهای با تکنولوژی بالا برای بیماران خود به کار نبرده بودند. 92 درصد ازشرکت کنندگان تمایل داشتند فرصت های بیشتریبرای یادگیری در زمینه خدمات ACC داشته باشند.
نتایج این پژوهش نشان داد که آسیب شناسان گفتار و زبان،آشنایی محدودی با خدمات ارتباطی مکمل و جایگزین و جامعه هدف این خدمات دارند. بنابراین نیاز به آموزش به این متخصصان در این زمینه چه به صورت نظری و چه در بالین وجود دارد.