معانی نمادین نقش مایه بته جقه

هنر در جوامع مختلف، ظهور یکی از معانی خلقت و اسطوره های مربوط به آن است که به صورت نماد و در نتیجه به صورت نقوش در آثار بشری نمایان گشته است، این نقوش صرفا جنبه تزئینی ندارند و معانی و مفاهیم عالی تری ارائه می کنند و به خاطر جنبه های نمادین یکی از متنوع ترین نمادگرایی ها هستند. بته که به عنوان نقشی گیاهی و تزئینی در هنرهای سنتی، به صورتی فراگیر مورد استفاده قرارگرفته، نگاره ای است نمادین از اعتقادات ایرانیان و دیگر ملل که با هماهنگی موجود در میان اجزاء درونی و بیرونی اش در طی زمان و گذر از میان فرهنگ های مختلف توانسته همیشه راه تکامل و زیبایی را پیموده، کامل شده، نهایتا آنچه امروز به دست ما رسیده به عنوان بته جقه بشناسیم. این مقاله جستجویی است برای یافتن این سوال که: بته جقه بیانگر چه حقایقی وراء آنچه تاکنون شنیده ایم و خوانده ایم است؟ هدف از تدوین این مقاله نزدیکی اذهان به دریافت مفهوم بته جقه است و در پژوهش پیش رو که تحقیقی است از نظر هدف بنیادی به شیوه توصیفی-تحلیلی کوشش شده، در حد توان به هویت اصلی و حقیقی این نقش مایه کهن پرداخته شود. این آرایه نمادی از اندیشه ای است که گروهی از هنرشناسان آن را نمادی از سرو، درخت زندگی، آتش، تاج و...می دانند که با حفظ هویت خود و خلاقیت و هوشمندی هنرمند به طرزی زیرکانه یا از سر نا آگاهی با اینکه از طبیعت اولیه اش فاصله گرفته و به گونه های متفاوت در هنرهای مختلفی در تمامی ایران و جهان بازتاب یافته است همچنان به عنوان نقش مادر با لطافت تمام جلوه گری می کند؛ اما حقیقت نهفته در این نقش حکایت از نوعی پیوستگی با خلقت آغازین دارد.