اپیدمیولوژی، عوامل خطر و پیامدهای بالینی بیماران بستری با عفونت پای دیابتی

عفونت های پا شایع ترین مشکل و علت اصلی ناتوانی و بستری در بیماران دیابتی محسوب می شوند. اجرای اقدامات پیشگیرانه از بروز بیماری دیابت و عوارض ناتوان کننده آن می تواند در کاهش هزینه های اقتصادی تحمیلی به سیستم های بهداشتی بسیار کمک کننده باشد. هدف از این پژوهش بررسی فراوانی عوامل مستعدکننده در ایجاد زخم پای دیابتی و نیز فراوانی پیامدهای بالینی بیماران و ارتباط این دو با هم می باشد.
این مطالعه تحلیلی بر روی 200 بیمار مبتلا به عفونت زخم پای دیابتی بستری در بیمارستان های آموزشی شهر ساری در سال 93-92 انجام شد. بیماران از نظر علائم و نشانه های عفونت زخم، وجود نوروپاتی و واسکولوپاتی مورد ارزیابی قرار گرفته و چک لیست حاوی سوالات دموگرافیک برای هر بیمار تکمیل شد. سنجش اطلاعات به وسیله نسخه 16 نرم افزار SPSS انجام شد.
در این مطالعه 54 درصد بیماران مرد و 46 درصد زن بودند. میانگین سن ابتلا به عارضه پای دیابتی 2/ 10± 3/ 58 سال بوده از 5/ 20 درصد بیماران تحت آمپوتاسیون اکثرا (75 درصد) مرد بودند. بیش ترین میزان شیوع زخم پا در ناحیه انگشت شست و کم ترین میزان آن در ناحیه قوزک داخلی مشاهده شد. همه نمونه ها از نظر کشت مثبت بودند که شایع ترین پاتوژن جدا شده به ترتیب استافیلوکوکوس اورئوس (5/ 28 درصد) و پسودوموناس آئروژینوزا بودند (5/ 14 درصد). طبق نتایج، سابقه قبلی زخم وآمپوتاسیون و تغییرات دال بر وجود استئومیلیت در گرافی می توانند پیش بینی کننده احتمال آمپوتاسیون باشند.
با توجه به شیوع بالای دیابت در ایران، چنین پژوهش هایی با هدف ایجاد یک زمینه مناسب آموزشی برای بیماران و خانواده آن ها و نیز کارکنان سیستم های بهداشتی در راستای درمان بهینه وکاهش بروز عوارضی نظیر زخم پا دارای اهمیت می باشد.