روزنامه نگاری کنشگر چشم اندازی نو در ارتباطات توسعه

طی سال های اخیر، رویکردهای نوینی در روزنامه نگاری شکل گرفته است که روزنامه نگاری شهروندی، روزنامه نگاری صلح، روزنامه نگاری گفت وگو، روزنامه نگاری محیط زیست و روزنامه نگاری سلامت از جمله آنهاست.
در این میان روزنامه نگاری کنشگر و استفاده از رسانه های جایگزین جایگاه ویژه ای در ارتباطات توسعه به خود اختصاص داده است. در این مقاله سعی شده است شکل گیری این نوع روزنامه نگاری در ایران بررسی شود. از آنجا که اولین نمونه های این نوع ارتباطات در حوزه میراث فرهنگی بوده است، اینمقاله به این موضوع پرداخته است. در ابتداسیرتطوروشکل گیریرسانه های کنشگر وجایگاهآنهادرزیست بومجدیدرسانه ایموردبررسیقرارگرفته و با تکیه بر مبانی ارتباطی آن در دو نظریه مهم”جامعه شبکه ای“مانوئل کاستلز و” ارتباطات مشارکتی“جان سرواس که مفهوم”روزنامه نگاری کنشگر “تشریح شده است. پس از آن نحوه رسانه ای شدن میراث فرهنگی در ایران که بخشی از آن با روش های روزنامه نگاری کنشگر و جایگزین سازگار بوده، مورد مطالعه قرار گرفته و با متخصصان و کارشناسان و روزنامه نگاران و کنشگران این حوزه گفت وگو شده است.
در این تحقیق با استفاده از روش نظریه زمینه ای (Grounded Theory) نهایتا وضع موجود و مطلوب روزنامه نگاری کنشگر در حوزه میراث فرهنگی در قالب دو مدل به تصویر در آمده است.