رابطه همدلی هیجانی متعادل و رضایت از زندگی با ناگویی خلقی در پرستاران، ماماها و کاردان های اتاق عمل

نا گویی خلقی، یک صفت شخصیتی است که با مشکلاتی در بازشناسی هیجان، تنظیم و پردازش هیجانی ارتباط دارد. با این وجود درحوزه سلامت و مراقبت، عواطف و هیجانات نقش مهمی را در رابطه ی بین متخصصان و بیماران و به طور کلی رضایت از زندگی ایفا می کند. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین همدلی هیجانی متعادل و رضایت از زندگی با ناگویی خلقی در پرستاران، ماماها و کاردان های اتاق عمل انجام گرفت.
این پژوهش توصیفی برروی 300 نفراز پرستاران، ماماها و تکنسین های اتاق عمل استان کرمانشاه و همدان درسال 1391به صورت مقطعی اجرا شد. شرکت کنندگان در پژوهش براساس نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب و سه پرسشنامه همدلی هیجانی متعادل مهرابیان و Epstein، مقیاس رضایت از زندگی(SWLS) دینر و همکاران و پرسشنامه ناگویی خلقی(FTAS-20) تورنتو را تکمیل نمودند. داده ها با روش های آماری تحلیل واریانس، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی ساده تحلیل شدند.
نتایج توصیفی متغیرهای پژوهش حاکی از آن بود که میانگین نمرات ناگویی خلقی در ماماها (66 /11±19/ 62)، رضایت از زندگی در پرستاران(50/ 4±85/ 13) و همدلی هیجانی در پرستاران (40/ 12±95/ 100) بالاتر است. علاوه بر این، نتایج پژوهش نشان داد که بین رضایت از زندگی و ناگویی خلقی و بین همدلی هیجانی متعادل و ناگویی خلقی رابطه منفی معنی داری وجود دارد (r=-0.13، P<0.05) و (r=-0.16). نتایج بدست آمده از تحلیل رگرسیون حاکی از آن بود که رضایت از زندگی (β =-0.15) و همدلی هیجانی متعادل(β =-0.15) پیش بینی کننده های منفی و معنی دار ناگویی خلقی هستند.
با توجه به نتایج پژوهش پیشنهاد می شود در محیط های درمانی به نقش همدلی کردن و بالا بردن رضایت از زندگی در کارکنان بیمارستان ها توجه شود.