بررسی پلیمرهای مختلف مورد استفاده در فیلم های دهانی

دارورسانی به صورت خوراکی به دلیل پذیرش بالای بیمار از دیرباز مورد توجه داروسازان بوده است. از سوی دیگر دارورسانی مخاطی به دلیل جریان خون بالای مخاط دهان جایگزین شکل های سنتی شد. بنابراین فیلم های نازک دهانی به عنوان شکل دارویی جدید مطرح و وارد بازار شدند. مزیت اصلی این فیلم ها، در استفاده ی آن ها برای کودکان و سالمندان است که معمولا با مشکل بلع مواجه هستند و نمی توانند دارو را در مقادیر بالا استفاده کنند. فیلم های دهانی از پلیمر، نرم کننده، ماده ی فعال دارویی، شیرین کننده، طعم دهنده و افزودنی های لازم دیگر تشکیل شده اند که به روش های ریخته گری با حلال، اکستروژن گرماذوب و غلتکی ساخته می شوند. مهم ترین ماده ی تشکیل دهنده فیلم پلیمر است. فیلم ها از پلیمرهای آب دوست طبیعی و مصنوعی ساخته می شوند. پلیمرهای آبدوست خواصی چون فروپاشی سریع، احساس خوب در دهان و خواص مکانیکی مناسب به فیلم می دهند. از معروفترین پلیمرهای طبیعی می توان به پلولان، نشاسته، پکتین و کیتوسان اشاره کرد. پلیمرهای مصنوعی شامل مشتقات سلولزی، پلی وینیل الکل و پلی وینیل پیرولیدون هستند. با توجه به نوع فیلم مورد ساخت از نظر زمان رهایش و ماندگاری در دهان، از پلیمرها و ترکیب آنها در ساخت فیلم مورد نظر استفاده می شود بنابراین بررسی خواص پلیمرها برای ساخت فیلم های دهانی از اهمیت ویژهای برخوردار است. در این مقاله سعی شده به بررسی خواص و موارد استفاده این پلیمرها برای انتخاب مناسب آن ها در فیلم های دهانی پرداخته شود.