بررسی رخساره های میکروسکوپی، محیط رسوبی و فرایندهای دیاژنز مخزن داریان در میدان نفتی سلمان

سازند داریان به سن آپتین- آلبین یکی از واحدهای مخزنی مهم در جنوب باختر ایران و هم ارز سازند شعیباست. با توجه به این که اولین گام در ارزیابی دقیق سنگ های مخزنی بررسی ریزرخساره ها، محیط رسوبی و فرایندهای دیاژنزی آنهاست، در این پژوهش مخزن داریان در چاه های A، B، C، D و E میدان نفتی سلمان مطالعه شده است. بر پایه مطالعات سنگ نگاری نام گذاری سنگ های کربناتی به روش دانهام و نام گذاری رخساره ها بر پایه تقسیم بندی فلوگل انجام گرفته است که 7 ریز رخساره اصلی شامل مادستون، مادستون تا وکستون فسیل دار، وکستون تا پکستون اربیتولین دار، پکستون تا گرینستون بایوکلستی، وکستون تا پکستون اکینودرم دار، وکستون تا پکستون پلانکتونی و مادستون تا وکستون پلانکتونی اکینودرم دار شناسایی شد که متعلق به زیرمحیط های رسوبی دریای باز، شول و لاگون هستند. بررسی تغییرات عمودی و جانبی رخساره ها و مقایسه آنها با محیط های رسوبی امروزی و دیرین نشان می دهد که سازند داریان در این ناحیه در یک محیط رمپ کربناته گل پشتیبان بادپناه نهشته شده است. با توجه به فرایندهای دیاژنزی متعدد دیده شده در این سازند و تاثیر مستقیم آنها روی کیفیت مخزنی در پایان نتیجه گیری می شود که میکریتی شدن، سیمانی شدن، فشردگی (مکانیکی)، نوشکلی و پیریتی شدن سبب بسته شدن خلل و فرج و گلوگاه های موجود در مخزن می شوند و تخلخل و تراوایی را کاهش می دهند؛ در حالی که فشردگی (شیمیایی)، دولومیتی شدن و شکستگی سبب ایجاد فضاهای خالی و برقراری ارتباط میان آنها می شوند، تخلخل و تراوایی را افزایش می دهند و سبب بالا رفتن کیفیت مخزنی می شوند.