بررسی اثر تراکم بوته و رژیم های مختلف رطوبتی بر صفات کمی و کیفی آفتابگردان در منطقه سیستان

این آزمایش در سال زراعی 89-1388 به صورت کرت های یک بار خرد شده بر پایه بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی سیستان انجام شد. عامل اصلی تنش خشکی در چهار سطح شامل شاهد(آبیاری در 7-5 برگی، ستاره ای شدن، ظهور طبق کامل، 50% گلدهی و پر شدن دانه) قطع آبیاری در مرحله7-5 برگی، قطع آبیاری در مراحل 7-5 برگی، ستاره ای شدن و ظهور طبق کامل و قطع آبیاری در مراحل 7-5 برگی،50 % گلدهی و پر شدن دانه بود. عامل فرعی تراکم بوته درسه سطح 8،10 و12 بوته در متر مربع بود. نتایج نشان داد اثر تنش خشکی در مراحل رشدی گیاه بر ارتفاع بوته، قطر ساقه، قطر طبق، تعداد دانه در طبق، عملکرد دانه و عملکرد روغن در سطح احتمال 1% اختلاف معنی داری داشت. تاثیر تراکم بوته به جز بر ارتفاع بوته، بر سایر صفات اندازه گیری شده تفاوت معنی داری از لحاظ آماری نشان داد. اثرات متقابل تنش خشکی و تراکم بوته به جز بر ارتفاع بوته و درصد روغن بر سایر صفات اندازه گیری شده تفاوت معنی داری از لحاظ آماری نشان نداد. بیشترین عملکرد دانه در تیمار شاهد با میانگین 2314 کیلوگرم در هکتار و کمترین عملکرد دانه با میانگین 810 کیلوگرم در هکتار در تیمار S3 به دست آمد. با افزایش تراکم بوته عملکرد دانه با وجود کاهش در اجزاء عملکرد افزایش معنی داری نسبت به تراکم کم بوته نشان داد بطوری که بالاترین مقدار در تراکم 12 بوته در متر مربع با میانگین 2141 کیلوگرم در هکتار به دست آمد. نتایج همبستگی ساده صفات نشان داد عملکرد دانه با تعداد دانه در طبق بالاترین ضریب همبستگی را داشت. از نتایج به دست آمده می توان نتیجه گیری کرد که آبیاری در مراحل قبل و بعد از گلدهی به همراه تراکم 12 بوته در متر مربع برای شرایط منطقه سیستان قابل توصیه می باشد.