بررسی اثر پلاسمای تغلیظ شده با پلاکت (PRP) در ترمیم عصب سیاتیک در مدل حیوانی موش صحرایی

آسیب اعصاب محیطی یکی از مشکلات چالش برانگیز در جراحی ترمیمی مدرن است. پیشرفت های اخیر در درک راه های فیزیولوژیک و مولکولی اثبات کرده است که فاکتورهای رشدی نقش مهمی در تکامل و رژنراسیون عصب محیطی ایفا می کند. هدف این مطالعه بررسی اثر پلاسمای غلیظ شده با پلاکت بر بازسازی و ترمیم عصب سیاتیک در مدل حیوانی (رت) بود.
در این مطالعه تجربی که در آزمایشگاه حیوانات مرکز آموزشی درمانی حضرت فاطمه (س) تهران در مهر ماه سال 1392 انجام شد، 24 رت نر سالم از نژاد Sprague-Dawley با وزن تقریبی gr 250-200 به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند و پس از بریدن عصب سیاتیک در گروه اول مقدار ml 0/05 از محلول پلاسمای غلیظ شده با پلاکت به زیر اپی نوریوم در پروگزیمال محل ترمیم و به قسمت دیستال در زیر اپی نوریوم و در گروه دوم به همان میزان نرمال سالین تزریق شد. پس از شش هفته آنالیز رد پا و ارزیابی های نوروفیزیولوژیک و هیستوپاتولوژی انجام شد.
تست عملکرد عصب سیاتیک در گروه محلول پلاسمای غلیظ شده با پلاکت به طور قابل توجهی بهتر بود (001 /0P=). همچنین تست زمان تاخیر هدایت عصبی در این گروه به طور معناداری کمتر بود (000 /0P=). غلاف میلین در گروه محلول پلاسمای غلیظ شده با پلاکت به طور قابل توجهی ضخیم تر بود اما اختلاف تعداد آکسون بین دو گروه از نظر آماری معنادار نبود (298 /0P=).
به نظر می رسد که PRP می تواند نقش مهمی در بازسازی اعصاب محیطی و بهبود عملکرد پس از پارگی عصب و ترمیم داشته باشد.