مقایسه دو روش درمانی، تقویت عضلات دور کننده چهارسر ران و تقویت عضله چهارسر ران به-تنهایی، بر درد و عملکرد زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو

استئوآرتریت زانو شایع ترین بیماری مفصلی است. ضعف عضلات دورکننده ران در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو گزارش شده است. هدف این مطالعه مقایسه دو روش درمانی، تقویت عضلات دور کننده چهارسر ران و تقویت چهار سر ران به تنهایی بر درد و عملکرد زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو است.
34 آزمودنی به طور تصادفی در گروه هیپ یا گروه چهار سر ران قرار گرفتند. گروه هیپ تمرینات تقویتی عضلات دورکننده و چهارسر ران انجام دادند، در حالی که گروه چهارسر فقط تمرینات تقویتی عضلات چهارسر (3 بار در هفته و مدت 8 هفته) انجام می دادند. درد با مقیاس رتبه بندی عددی و عملکرد زانو با ومک، آزمون تعادل یک پا و آزمون TUG قبل و بعد از مداخله مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمون آماری تحلیل واریانس اندازه های تکراری، آزمون تی همبسته برای مقایسه درون گروهی و بین گروهی مورد استفاده قرار گرفت.
نتایج این مطالعه نشان داد که در میانگین نمرات متغیرهای درد، عملکرد حرکتی، تعادل در هر دو گروه و اجرای عملکردی TUG در گروه هیپ قبل و بعد از مداخله تمرینی اختلاف معنی دار مشاهده شد (05/0P<). مقایسه میانگین نمرات TUG گروه چهارسر نشان داد که بین این نمرات، قبل و بعد از مداخله تمرینی اختلاف معنی دار مشاهده نشد (05/0P>). نتایج آزمون تحلیل واریانس اندازه های تکراری نشان داد میانگین نمرات متغیرهای درد، تعادل و آزمون عملکردی TUG گروه هیپ به طور معنی داری بهتر از گروه چهاسر بود (05/0P<) اگرچه در شاخص عملکرد حرکتی این میزان از نظر آماری معنی دار نبود.
تقویت عضلات دور کننده چهارسر ران در کاهش درد، بهبود عملکرد، تعادل و اجرای عملکردی زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو موثرتر از تقویت عضلات چهارسر ران به تنهایی بود.