بررسی تاثیر افزودن گنادوتروپین جفتی انسانی بر انتقال جنین سیکل های بازگشت از فریز در زنان با سابقه آندومتر نازک

مراحل لانه گزینی جنین به رحم بسیار پیچیده و وابسته به برهم کنش متقابل شرایط مادری و جنینی است. ضخامت کافی آندومتر یکی از شرایط موفقیت انتقال جنین است.

این مطالعه با هدف بررسی تاثیر افزودن گنادوتروپین جفتی انسانی بر انتقال جنین سیکل های بازگشت از فریز در زنان با سابقه آندومتر نازک در دوره های قبلی باروری آزمایشگاهی طراحی شده است.

مطالعه پیش رو از نوع مداخله ای غیرتصادفی (نیمه تجربی) در مرکز تحقیقات ناباروری یزد بر روی 28 بیمار انجام شده است. شرکت کنندگان زنان کاندید انتقال جنین بازگشت از فریز با سابقه دو نوبت شکست در انتقال جنین بدلیل آندومتر نازک بودند. مداخله به صورت تجویز گنادوتروپین جفتی انسانی (150 وحد بین الملل، داخل عضلانی) از روز هشتم سیکل بوده است. با رسیدن آندومتر به ضخامت mm 7 انتقال جنین بازگشت از فریز انجام شده است.

در نهایت 28 بیمار با میانگین سنی 07/4±39/30 سال وارد مطالعه شدند. میانگین ضخامت آندومتر شرکت کنندگان به ترتیب پیش و پس از مداخله 07/5±43/0 و 85/7±52/0 میلیمتر بوده است. این تفاوت از نظر آماری کاملا معنی دار بوده است. همچنین پس از مداخله 5 مورد بارداری شیمیایی و بالینی اتفاق افتاده است.

یافته های این مطالعه پیشنهاد می کند که افزودن گنادوتروپین جفتی انسانی به روش رایج آماده سازی آندومتر برای انتقال جنین بازگشت از فریز یک روش موثر است. به طور واضح ضخامت آندومتر و نتایج بارداری در زنانی که گنادوتروپین جفتی انسانی دریافت کرده اند بهبود یافته است.